ALIENS MEDISCHE TEAMS WERKEN SAMEN MET MENS

Adrian Dvir documents his own and others, Healers and Mediums outstanding daily collaboration in ISRAEL, with Beings from parallel dimensions or realms. These invisible beings act as medical teams. They are Alien ET Extraterrestrials and ED Extra-Dimensional medical teams. The paranormal and mystical events becomes a daily experience, with practical results for suffering sick people. Parallel realms of existence are described. The book includes a PC HTML based CD with high resolution Video Clips streaming of Patients testimony, Healers stories and Beings messages and answers as channeled by Trans Mediums. This is the next step in out of this world contact beyond random UFO sightings, Crop circles, unexpected encounters and alike.
Midwest Book Review \| Book_Readers \| Read more \| Adrian Dvir Home page \|Video \| Synopsis \| Table of Contents \| Read an Excerpt \| Front Cover \| Back Cover \| CD Artwork Paperback:* 422 pages ; Dimensions (in inches): 1.02 x 8.66 x 5.58 Publisher: Adrian Dvir; (January 2003). ISBN: 9657269008
To order call us toll free: 1-800-247-6553

De inhoud van dit boek is geen science-fiction, maar een oprechte poging verslag uit te brengen van ware gebeurtenissen die de schrijver en enkele van zijn naasten overkomen zijn.

De medische, psychologische en natuurkundige informatie die in dit boek gegeven wordt, werd door de schrijver zelf en enkele andere mediums via rechtstreekse channeling verkregen en is niet op wetenschappelijk onderzoek gebaseerd.
Dit boek is niet bedoeld als een recept voor medische of psychologische behandelingen. Voor ieder medisch of psychologisch probleem wordt aanbevolen eerst ten volle gebruik te maken van de conventionele medische wetenschap.

INTRODUCTIE

Het kostte Adrian Dvir veel moed en vastberadenheid om te besluiten verslag uit te brengen over zijn zeer bijzondere, persoonlijke belevenissen en ondervindingen, die hij heeft samengebundeld in zijn eerste boek: “X3, Healing, Etherische en Buitenaardse Wezens”.
Als medium wordt hij, naar zijn zeggen, vaak geholpen door buitenaardse en aardse etherische wezens, die het als één van hun belangrijkste doeleinden beschouwen boeiende en intrigerende materie op aarde te verspreiden.
In de wijde wereld, die in snel tempo vooruitstoomt, dus in dit “moderne tijdperk”, krijgen gebeurtenissen die in het niet zo verre verleden als fictie werden afgedaan weer de aandacht en worden door een groot deel van de mensheid op hun juiste waarde geschat.
Veel boeken werden over deze mysterieuze onderwerpen geschreven, in Israel en ook in andere landen, en wel met name over het openen van “het derde oog”, het spiritualisme, de mystiek en het doorkrijgen van helende, genezende krachten. Daarbij hoort het channeling en het verkrijgen van berichten en informatie over het universum waarin wij leven, kennis over andere werelden en persoonlijke berichten.
Het boek van Adrian Dvir is een verzameling van persoonlijke belevenissen die in de ik-vorm weergegeven zijn, wat het relaas extra kracht verleent en het ook mogelijk maakt het verschijnsel als een proces te beschouwen dat ieder mens eventueel zou kunnen doormaken.
Als lid van “Het Israelische Centrum voor Onderzoek van UFO’s” en als journaliste die ooit een serie artikelen over dit onderwerp schreef, hebben veel mensen contact met mij gezocht nadat ze zelf vreemde, onverklaarbare gebeurtenissen hadden meegemaakt. Zij vertellen hun verhaal meestal met angst en onwil voor publicatie. Dit boek draagt bij aan het verspreiden van dit onderwerp vanuit verschillende originele aspecten; hij steunt en bemoedigt diegenen die zich voor de materie interesseren of ook zelf zulke gebeurtenissen hebben meegemaakt, en die zich er nu bewust van zijn dat “wij niet alleen zijn in het universum”, en hij geeft legitimatie de gebeurtenissen publiek te maken. Ik was aanwezig bij enkele behandelingen die door het speciale team van buitenaardse wezens, X3 en andere teams, uitgevoerd werd en ik zag hoe de gezondheid van de zieken vooruitging. De resultaten waren werkelijk verbluffend! Het zal niet lang meer duren voordat de kring van mensen, die zich ervan bewust zijn en voor dit onderwerp en voor diverse andere verschijnselen openstaan, gaat groeien.
Door mijn persoonlijke kennis met de schrijver kan ik ervan getuigen dat juist zijn opleiding op het gebied van exacte wetenscheppen (doctoraal in computerwetenschappen) veel vragen, waarvoor de wetenschap geen passende antwoorden kent, in een professioneel licht belicht. Voor het schrijven van dit boek had de schrijver zoveel materie dat hij genoopt werd er twee volumes van te maken. Het boek dat hier een vervolg op is zal binnenkort worden uitgegeven. Intussen kunnen wij, de lezers, meer te weten komen, te leren en te begrijpen over het wonderbaarlijke verschijnsel, waarvan het hoofddoel is de mensheid te helpen.

Chani Solomon
* Journaliste bij the Government Press Office
Valid 1998-1999
* Member of the UFO Research Center

1. Voorwoord

De meesten van ons leiden een leven waarin we bezeten zoeken naar werk, vermaak, sensatie, hoop… het lijkt alsof we meezwemmen in een stortvloed van gebeurtenissen, situaties en evenementen. Zelf zwom ik mee op de golven van mijn familie, studie en het ijverig opdoen van nieuwe kennis voor de verdere ontwikkeling van computers. Totdat me, nu enkele jaren geleden, iets vreemds overkwam. In het begin stond ik erg aarzelend tegenover het verschijnsel, ik kon het niet geloven en voelde zelfs een zekere angst – maar ook een gestadig groeiende nieuwsgierigheid. Wat me gebeurde wilde ik beschouwen als een wetenschappelijk onderzoek voor mij privé, dat ik heel nauwkeurig documenteerde. Ik probeerde toen, en probeer nog steeds, de dingen te begrijpen. Een deel ervan gaat ons begrip teboven, maar desondanks bestaan ze. Mijn beeld van het universum werd ingrijpend veranderd. De materiele wereld die wij kennen, het hele leven en de beschavingen die op de aarde bestaan zijn slechts een tipje van het universum waarvan het einde niet te zien is. Maar laat ik de dingen in de juiste volgorde vertellen. Jij gaat lezen wat ik meegemaakt heb, en misschien zul je het dan ook geloven...
Ik begon het boek als een persoonlijk dagboek. Ik maakte gebeurtenissen mee die zo ongewoon waren en zo ver van het dagelijkse leven afstonden, dat ik moeite had er met vrienden over te spreken, uit angst uitgelachen te worden. Ik heb daarom meteen besloten om iedere belangrijke gebeurtenis te documenteren. Nu is de tijd gekomen dat ik jou, de lezer, deelgenoot maak van mijn belevenissen.
Ik weet dat de meeste mensen ooit in hun leven vreemde, onverklaarbare gebeurtenissen hebben meegemaakt. Maar omdat deze gebeurtenissen zo ver van de werkelijkheid af stonden, gaven zij er de voorkeur aan het gebeurde diep weg te stoppen en te vergeten, of er geruststellende verklaringen voor te vinden zoals het toeval, en dan het hele voorval te vergeten. Ik begrijp dat mensen liever vaste grond onder voeten willen voelen. De confrontatie met de dagelijkse problemen is al moeilijk genoeg, en het binnentreden in de schemerzone eist aanzienlijke geestelijke kracht. Ik krijg vaak te maken met mensen die systematisch alle paranormale verschijnselen van de hand wijzen. Volgens hen bestaat er geen verschijnsel dat niet wetenschappelijk verklaard kan worden. Deze mensen geloven niet dat er leven is buiten dat op aarde. De “wetenschappelijke” verklaring van een lage waarschijnlijkheid van de ontwikkeling van leven op andere planeten en de grote afstanden tussen de planeten (wegens de beperking van de lichtsnelheid) voldoet aan hun maatstaven.
Ik heb erg getwijfeld of ik dit boek zou publiceren – wat zullen mijn kennissen zeggen, mijn familie en mijn collega’s? Tenslotte heb ik besloten het erop te wagen. De schade die aangericht kan worden is miniem vergeleken met het goede dat te verwachten is van de hier gegeven informatie. Mijn buitenaardse vrienden, die gewoonlijk geen eisen stellen, hebben mij voorzichtig te kennen gegeven dat het uitgeven van het boek speciaal voor hen erg belangrijk is.

2. Een persoonlijke belevenis

In de vroege avonduren, toen ik in het leger diende, kwam ik thuis en ging doodmoe op bed liggen in mijn kamer. Ik sluimerde zo’n beetje toen ik plotseling voelde dat een koude hand mijn knie aanraakte. Ik keek, maar er was niemand in de kamer. Behalve mijn ouders, die al naar bed waren gegaan, was er niemand thuis. Plotseling hoorde ik in mijn hoofd een bekende stem die in het Roemeens zei: “Zorg voor mijn kinderen.” Ik was geschokt. Het was de stem van mijn tante die enkele maanden tevoren overleden was.
De jaren gingen voorbij, en van soldaat-vrijgezel werd ik een getrouwde student die voor elektrotechnisch ingenieur studeerde. Op een dag lag ik in bed naast mijn vrouw. Plotseling voelde ik dat er nog iemand in de slaapkamer aanwezig was. Dit gevoel werd hoe langer hoe sterker en nam het beeld van mijn grootvader aan, die al enkele maanden niet meer in leven was. Mijn grootvader gaf te kennen dat hij de krant wilde lezen.
Op een mooie zaterdagochtend schreef ik met veel plezier een interessant grafisch software programma op mijn PC. Mijn vrouw en twee kinderen sliepen nog. Opeens kreeg ik het gevoel dat er nog iemand was, die heel tevreden leek met wat ik deed. Deze vreemde gewaarwording maakte me nieuwsgierig. Ik wilde graag weten wat de oorzaak ervan was. Ik kreeg sterk het gevoel dat er iemand achter me stond. Ik draaide me om, maar er was niemand. Maar tegelijkertijd werd in mijn hoofd een beeld gevormd van het onderste deel van een gezicht. Aan de rimpels te oordelen kreeg ik de indruk dat het van een oude vrouw was die ik niet kende. Deze keer besloot ik dat ik met haar wilde spreken. Ik vormde in mijn hoofd de vraag: “Hoe heet je?” “Olga”, flitste het antwoord, nog voordat ik de vraag in mijn hoofd ten volle had gedefinieerd. “Hou oud ben je?” “86”, kreeg ik onmiddellijk ten antwoord. “Waar kom je vandaan?” Plotseling realiseerde ik me dat ik met een spook aan het spreken was. Ik schrok ervan en meteen hield ik op.

Ik kreeg werk als computeringenieur in één van de grote hi-tech ondernemingen in Israel. Op een avond toen ik laat klaar was met mijn werk, wilde ik zo snel mogelijk naar huis. Ik stapte net in m’n auto toen ik een stem hoorde die zei: “Pas op”! Er was iemand aanwezig in de stoel naast mij, dat voelde ik heel sterk, en in de identiteit kon ik me niet vergissen: het was mijn vader, die enkele maanden tevoren aan kanker overleden was. Ik schrok - leed ik soms aan waandenkbeelden? Toch voelde ik heel sterk en duidelijk dat hij naast me zat. Ik probeerde in gedachten een gesprek met hem te voeren, maar daar slaagde ik niet in. Wel was er een soort communicatie die bij vlagen plaats vond en onduidelijk was. Ik hoorde geen echte stem, alles was op het ijle vlak van “zo lijkt het...” Maar de aanwezigheid bleef, ook in de daarop volgende dagen. Het deed me huiveren, maar toch wilde ik me deze keer niet afsluiten voor wat zich voordeed, zoals ik dat in het verleden zo vaak had gedaan. Als dit de geest van mijn vader was, dan wilde ik hem niet negeren. Maar aan de andere kant vreesde ik voor mijn geestelijke gezondheid.

Ook in de daarop volgende dagen bleef ik zijn aanwezigheid in de auto voelen, hoewel ik het verschijsel op zich onverklaarbaar vond. Misschien was het mijn verbeelding en leed ik aan een psychologische afwijking. Een bezoek aan mijn huisarts leek me daarom niet overbodig, en die wist me gerust te stellen: het is een bekend symptoom na een zwaar verlies, en zou op den duur wel verdwijnen.
Maar het verschijnsel, of de aanwezigheid, verdween niet, integendeel, het werd een deel van mijn dagelijks bestaan. Op een dag parkeerde ik mijn auto op een plaats met een beperkt gezichtsveld. Toen ik achteruit begon te rijden hoorde ik plotseling mijn vaders stem in fluistertoon: wacht nog even. Wat een geluk dat ik dat deed, anders was ik ongetwijfeld tegen een snelrijdende vrachtwagen aangebotst. Ik was verbijsterd – maar deze gebeurtenis overtuigde mij ervan dat ik werkelijk met iemand communiceerde en dat er geen sprake was van verbeelding.
Op een avond was ik thuis op mijn computer aan het werk terwijl de radio op de achtergrond speelde. Omdat het geluid niet goed ingesteld was, probeerde ik het bij te stellen. Achteraf gezien lijkt het alsof ik toen ook de “zender” in mijn hoofd heb bijgesteld, want plotseling hoorde ik weer de stem van mijn vader die riep: “Schrijf op, schrijf op, schrijf op!” Ik nam pen en papier en pende alles neer wat er in me opkwam – woorden en zinnen stroomden in grote snelheid uit mijn pen. Dit was de eerste keer dat ik “automatisch schreef”, waarbij ik berichten doorkreeg van mijn vader en mijn grootmoeder. Ineens kreeg ik iets heel anders door: een onbekend persoon “zat op de lijn” en vroeg me haar gestorven zoon te zoeken. Ik antwoordde haar niet, maar legde mijn pen neer. De volgeschreven vellen papier stopte ik weg - ik vond het te angstwekkend.
Na een paar dagen was ik wat kalmer geworden en probeerde het opnieuw. Deze keer gebruikte ik de textverwerker van mijn computer. Ik typte: “Vader, hoor je me?” Tot mijn verbazing hoefde ik niet lang op antwoord te wachten. Mijn vingers typten in razende snelheid alles wat er in mijn hoofd opkwam. Het leek alsof ik een denkbeeldig gesprek met mezelf voerde, maar de snelheid was duizend maal groter dan wanneer ik zelf iets schrijf, want dan heb ik tijd nodig om na te denken. Toen ik klaar was begon ik te lezen wat ik had geschreven, en tot mijn verbazing was het een soort gesprek dat samenhangend, duidelijk en logisch in elkaar zat. De antwoorden gaven duidelijk de manier van spreken en de persoonlijkheid van mijn vader weer.
Ik bleef doorgaan met automatisch schrijven, terwijl ik het eigenlijk hoe langer hoe angstwekkender vond. Mijn nieuwsgierigheid won het echter van mijn angst. Ik begon altijd met het stellen van vragen. “Vertel me toch wat er hier gebeurt?!” vroeg ik, en mijn vader probeerde dan alles naar beste kunnen en weten aan mij uit te leggen.
Op een dag stelde ik een moeilijke vraag, en het antwoord dat ik kreeg was in het meervoud. Ik vroeg mijn vader waarom dat zo was, en hij zei dat hij niet alleen was. Hij was één van een groep mensen die in zijn toestand verkeerden, of die, om het op eenvoudige manier te zeggen, “geesten” waren, die probeerden mijn vragen te beantwoorden. Hun kennis was groter dan die van mijn vader, en ze gaven me erg boeiende antwoorden over hun wereld zoals zij die zagen.
Langzamerhand kwam er meer vaart in de gang van zaken. Ik deed hoe langer hoe meer aan channeling en begon boeken over dit onderwerp te lezen, zoveel als ik maar kon vinden. Mijn boekenkast werd met de dag voller, en ook het aantal automatisch geschreven bestanden groeide gestadig.
Op een nacht werd ik wakker omdat mijn zoontje huilde. Ik ging in bed zitten en zag mijn vrouw naar de veranda lopen gekleed in een peignoir van rood fluweel met geborduurde bloemen. Ik probeerde me te herinneren waar ik deze peignoir van kende, en toen bedacht ik ineens dat mijn vrouw niet zo’n peignoir heeft. Het leek meer op een gewaad van een vrouw uit de vorige eeuw. Hoofd en benen waren niet te zien. Ik draaide m’n hoofd zo dat ik mijn vrouw kon volgen, maar toen zag ik tot mijn grote verbazing vanuit mijn ooghoek dat mijn vrouw naast me lag te slapen. De gestalte in de rode peignoir liep door naar de veranda, en vervaagde toen...
Als iemand met een wetenschappelijke en technische achtergrond heb ik nooit het mysterieuze of het mystieke nagejaagd. Mijn logische, alles beredenerende hersenen stonden me niet toe onverklaarbare dingen te accepteren. Maar toch moest ik aannemen dat wij niet alles weten, en dat we daarom moeten openstaan voor nieuwe dingen. Het mystieke, het bovenaardse, het goddelijke hebben mij nooit zo aangetrokken dat ik die zou willen onderzoeken. Wel hield ik van het soort literatuur dat science fiction genoemd wordt, omdat dit genre een combinatie is van geavanceerde wetenschappelijke en technische onderwerpen met futuristische mogelijkheden die theoretisch interessant zijn en mijn verbeelding prikkelden. Ik hield ervan na te denken over de mogelijkheden van een bestaan op de rand van een “zwarte afgrond” of op een universum dat naast het onze bestaat. Het bestaan van buitenaardse wezens leek mij heel waarschijnlijk. Maar het bestaan van de ziel na de dood, nee, dat niet, en ik slaagde er niet in een bevredigende verklaring voor dit verschijnsel te vinden, zelfs niet in mijn verbeelding. Boeken die ik las over het bestaan van de ziel als losstaand van het fysieke lichaam konden me niet overtuigen. Behalve het lezen van enkele boeken ondernam ik niets om dit verder te onderzoeken. Tot die periode in mijn leven had ik nooit aan een séance deelgenomen en had nooit contact gezocht met mensen die op dit gebied actief zijn, zoals mediums.
De moeilijkheid was dat ik anderen niet kon vertellen over wat ik doormaakte. Mijn vrienden en collega’s kennen mij als een computeringenieur en als een logisch denkend, rationeel mens. Hoe kan ik dan ineens komen vertellen dat ik met geesten spreek...?
Toen nam ik contact op met een bekend professioneel medium en healer, Valerio Borgish. Hij kon mij bevestigen dat ik inderdaad in contact stond met andere wezens en hij hielp me begrijpen wat er met me gebeurde. Om me te overtuigen communiceerde Valerio met mijn vader en zei me dingen die alleen mijn vader kon weten. Ik stelde een vraag die voor mijn vader bestemd was, meteen kreeg ik zijn antwoord door, en nauwelijks ging een seconde voorbij of Valerio zei het me in dezelfde bewoording. Zo bewees hij dat we allebei hetzelfde opvingen. Soms voelde ik aanwezigheden in de kamer en dan zag ik ook vage gestalten op de achtergrond. Al snel werd ik bevriend met Valerio, en hielden we samen lange gesprekken. Hij legde me uit dat het fysieke lichaam slechts een klein deel is van het geheel dat wij als “mens” zien. Het fysieke lichaam sterft en wordt begraven, maar het niet-fysieke deel blijft leven en functioneren, en men kan er ook mee communiceren. Zoals hij het uitdrukte, het fysieke lichaam is als een auto waarvan de ziel de chauffeur is. Wanneer de auto veroudert, wordt hij door een nieuw model vervangen.
Tijdens de gesprekken met Valerio gebeurde er vaak iets vreemds. Soms kreeg ik de indruk dat zijn persoonlijkheid veranderde, en dat ik dan als het ware met een ander mens sprak. Het werd me duidelijk dat niet alleen Valerio mijn nieuwsgierigheid wilde bevredigen ... maar ook de “geesten” die met hem samenwerkten.
Op een dag, toen ik op weg was naar Valerio, had ik last van een probleem met mijn gezondheid. Ik vroeg me steeds weer af: “Is er misschien iemand die me kan helpen?” Plotseling hoorde ik een diepe stem die me specifieke vragen stelde over mijn probleem. De toon van de stem en de vragen gaven duidelijk de indruk van een intelligent en ervaren man, misschien een dokter. In mijn hoofd schilderde zich het beeld af van een rond gezicht met een snor en korte baard. Hoewel ik niet echt begreep wat er gaande was, bleef het gesprek in mijn hoofd voortduren tot ik bij Valerio aankwam. Toen ik hem alles vertelde, barstte hij in lachen uit: “Dat is Dr. Stephan, hij was een beroemde Oostenrijkse chirurg. Hij houdt van kletsen, je kunt hele nachten met hem communiceren. Probeer van hem af te komen.”

Tijdens een feestje dat in een zaal plaatsvond was de muziek zo luid dat een gesprek onmogelijk was. Om me niet te vervelen tussen de hors d’oeuvre en de hoofdmaaltijd besloot ik een proef te doen en mijn nieuwe bekwaamheid in het communiceren te onderzoeken. Ik richtte mijn hele bewustzijn binnenwaarts, en ik vroeg of er iemand in de buurt was. Er ging nog geen minuut voorbij of ik ving een serie onbegrijpelijke woorden op in een taal die op Spaans leek. Ik zei iets in mijn gedachten om de aandacht te trekken, en daarna communiceerden we in het Engels. Mijn onzichtbare gesprekspartner beroemde zich erop van Spaanse afkomst te zijn en vertelde mij over haar leven in Victoriaans Engeland. De inhoud van het gesprek, de vibratie van de stem en de beelden die ik opving van haar uiterlijk gedurende haar glorierijke periode in Engeland vormden een gestalte dat er angstwekkend echt uitzag. Mijn gesprekspartner was een geest, die deze plaats als vaste woonplaats had uitgekozen. Het bleek dat zij een vrouw was die op oude leeftijd gestorven was in de buurt van de plaats waar de feestzaal stond.

3. Ontwikkeling in de groep

Terwijl ik een boek aan het lezen was over het zien van de menselijke aura, ontmoette ik “als bij toeval” een goede vriendin van mijn vrouw, een elektrisch ingenieur van beroep. Deze vrouw ziet heel duidelijk aura’s en verschijningen. Naar haar zeggen heeft zij deze gave van kinds af aan bezeten, en komt hij vaak in haar familie voor. Zowel haar moeder als ook haar kinderen hebben deze wonderbaarlijke gave. De vrouw beschreef mijn aura tot in alle details, met inbegrip van een paarse kosmische straal die van mijn hoofd naar de hemel loopt. Ze vertelde dat mijn aura bijzonder breed en sterk is, en dat mijn derde oog wijd open stond. Met behulp van het derde oog zijn wij in staat dingen te zien die wij met behulp van onze fysieke ogen niet kunnen zien. Mensen zoals ik en zijzelf noemde zij “de groep mensen met een bovenzintuigelijke waarnemingskracht.” Haar woorden boeiden me enorm. Ik zag dat ze ergens over twijfelde, maar op het laatst vertelde ze me toch over het bestaan van een groep mensen met die gave, die op gezette tijden bijeenkomen. Ze stelde voor dat ik zou kunnen proberen daar ook lid van te worden.
We reden samen naar de plaats waar de groep bijeen zou komen. Onderweg vroeg ik me af hoe de mensen van de groep, die bovenzintuigelijk kunnen waarnemen, eruit zien. We hielden stil voor een industriegebouw in het Centrum van het land. Een groep van vijftien mensen zaten in een kring in het midden van een enorme zaal. Toen ik de kamer binnenkwam, keek iedereen me onderzoekend aan. Ik bleef er kalm onder. Een man en een vrouw zaten aan de kant en vroegen me of ik naast hen wou komen zitten. We raakten aan de praat, en ik hoorde dat zij de leiders van de groep waren en dat ik bij hen eigenlijk een toegangsexamen deed.. Daarna werd ik verzocht in de kring plaats te nemen. Mijn metgezel had me van te voren al uitgelegd dat de menselijke kring energie voortbrengt die op een “inductiespiraal” lijkt. De sessie begon en ineens moest ik op onverklaarbare wijze hoesten. Ik ging de zaal uit en het hoesten stopte onmiddellijk. Ik nam weer plaats in de kring, en het hoesten begon opnieuw. Ik kreeg een gevoel alsof ik stikte, alsof iets op onverklaarbare wijze op me drukte. Pas na enkele sessies wende ik aan de energie die er van de aanwezigen uitging. Iedereen sprak vrijuit over entiteiten, buitenaardse wezens en paranormale verschijnselen. Eindelijk kon ook ik vrijuit spreken en de anderen vertellen wat ik meemaakte. (Ik raad dit ten zeerste aan aan iedereen die met zulke “problemen” te kampen heeft.) In de groep maakten we de ongelooflijkste gebeurtenissen mee. Er waren sessies waarbij we voelden dat er heel vreemde dingen gebeurden. We voelden heel duidelijk dat er verschillende, vreemde aanwezigheden waren. De lucht in de kamer werd dan ineens koud of juist warm, of geluiden werden ineens gedempt alsof iemand ons watten in de oren had gestopt. Soms voelden we vreemde lichamelijke sensaties, zoals lichte aanrakingen op het hoofd. De leden van de groep die helderziend waren, brachten verslag uit over de verschillende verschijningen, sommigen in mensengedaante, anderen alsof van een andere wereld. Soms werden ook voorwerpen waargenomen – kleine goudkleurige piramides, of een soort dieren die eruit zagen als diepzee fauna. Ook ik zag bij vlagen de vreemdste verschijningen. Ik kwam tot de conclusie dat dit een verzamelpunt was voor intelligente wezens uit andere werelden en van andere dimensies. Ze kwamen ons bekijken. Onze activiteiten en openheid spraken hen aan, maar af en toe voelde ik me als een aap in een dierentuin. Het bestaan van een wereld die naast de onze bestaat werd hoe langer hoe tastbaarder, maar tegelijkertijd bleven er bij mij ook nog veel vragen bestaan.

Het moeilijke psychologische proces waar je doorheen gaat gedurende je spirituele groei is eigenlijk de poging de dagelijkse realiteit in samenhang te brengen met de nieuwe, vreemde realiteit van entiteiten, buitenaardse wezens en onzichtbare werelden, die coexisteren met onze tastbare wereld. Bij mij verliep dit proces extra moeilijk, want als ingenieur kon ik niet anders dan proberen een verband te leggen tussen alles wat ik gedurende jaren van formele studie geleerd had aan natuurkunde, scheikunde en wiskunde, en de nieuwe realiteit. Aan vragen ontbrak het mij niet. Wat is de natuurkunde, de scheikunde en de biologie van entiteiten en buitenaardse wezens? Wat eten zij? Wat ademen zij? Waar komen ze vandaan? Waarom zijn ze onzichtbaar? Wat willen ze van ons? Later bleek dat iemand mijn vragen had gehoord...
In juli 1993, nadat ik het boek “Heelal: Een korte geschiedenis van de tijd” van Professor Stephen Hawkins had gelezen, ging ik voor mijn computer zitten om de dingen die me niet duidelijk waren op te schrijven. Al gauw veranderde mijn verslag in een dialoog. Een vriendelijke “aanwezigheid” gaf me verbluffende antwoorden die de grenzen van de bestaande wetenschap te buiten gingen. Hij zei, bijvoorbeeld, dat de “big bang” slechts een plaatselijk gebeuren was en dat het universum onmetelijk is en altijd heeft bestaan en waarschijnlijk ook tot in de eeuwigheid zal blijven bestaan. Ik bedankte de aanwezigheid voor de tijd die hij aan me besteed had, en hij antwoorde, met humor, dat zijn tijd oneindig is. Achteraf bleek dat ik, zonder dat ik het wist, met een “buitenaards wezen” had gecommuniceerd!!! De fysieke materie die we allemaal kennen is volgens hem slechts één van de mogelijkheden die er in het Universum bestaan. Er bestaan er ontelbare andere soorten materie. Sommige daarvan zijn zo verschillend van onze tastbare materie dat we niet in staat zijn ze te voelen of te zien, net zoals we ook radiogolven niet kunnen zien of horen. Deze stoffen vormen hele werelden waarin de verschillende soorten intelligente wezens kunnen leven. Wij mensen, ook onze wetenschappers, zien slechts een klein deel van de stoffen die in het universum voorkomen. Het meeste ervan blijft voor ons verborgen. In deze onzichtbare materie leven de meest vreemde levensvormen, waarvan enkele op mensen lijken. Misschien zijn er onder de lezers wel die zouden willen zeggen: “En wat dan nog? Natuurlijk zijn we nieuwsgierig, maar waarom zou het de moeite waard zijn je met zoiets vaags in te laten?”
Maar zoals me al snel bleek, één van de meest boeiende en praktische aspecten van deze verborgen wereld zijn de mogelijheden van de healing. In die periode leed ik aan enkele ziekteverschijnselen en wat me het meest bezig hield was mijn overgewicht. Ik woog 145 kilo. Ik probeerde van alles, maar niets was afdoende en hielp op de lange termijn. Specialisten kwamen tot de slotsom dat eten bij mij een dwanghandeling was geworden. Ik was het met hen eens, maar we slaagden er niet in de reden ervan te vinden, en nog minder de oplossing voor dit probleem. Als onderdeel van het proces dat ik doormaakte, las ik enkele boeken over psychologie. Eén van de boeken ging over de behandeling van in het verleden opgelopen trauma’s door middel van hypnotische regressie. Dat is een proces waarbij de patient door middel van hypnose teruggebracht wordt naar zijn vroege jeugd en opnieuw de traumatische gebeurtenissen beleeft. Bij één van die gevallen bracht de psycholoog de patient terug naar het tijdstip van zijn geboorte en naar een gebeurtenis die nog daarvoor plaatsvond. De psycholoog was meer dan verbaasd te constateren dat de patient duidelijk herinneringen had aan een vroeger leven. Dit maakte een diepe indruk op me. Aangezien ik gedurende mijn tegenwoordige leven geen traumatische belevingen doorgemaakt had, besloot ik te onderzoeken of ik trauma’s uit vorige levens had doorgemaakt. Ik ging op zoek naar iemand die me daarbij zou kunnen helpen. Wie mij toen werd aangeraden was Valerio Borgosh, een beroemd medium en healer die in die tijd in de Rishon-Letzion, in het centrum van Israël, werkzaam was.
Valerio onderzocht mij en concludeerde dat de oorzaak van mijn probleem inderdaad in mijn vorige levens lag. Tot mijn verbazing hoefde hij mij niet te hypnotiseren. Valerio kon rechtstreeks mijn herinneringen uit mijn vorige levens “aflezen”! Hij kon zich makkelijk concentreren, raakte daarbij licht mijn hoofd aan en deed zijn ogen dicht. Toen begon hij mij te beschrijven als een negerslaaf die zo’n 200 jaar geleden van de honger overleden was. En terwijl hij herinneringen uit mijn vroegere levens oprakelde, hoorde ik ineens in mijn hoofd het geluid van een trommel, ik voelde dat er een plechtig gebeuren plaatsvond en een gezicht met verentooi verscheen plotseling voor me. Het was een goed ogende neger die eruit zal als een halfbloed, en die neger was ik. De plechtigheid die ik zag was mijn bruiloft met een negervrouw van wie ik hield. De beelden die ik daarna zag waren minder vrolijk. We liepen door een hete, droge woestijn. Op het laatst vielen we allebei neer voor een plas zout water en stierven we.
Ondanks het feit dat Valerio met stelligheid de oorzaak van mijn dikte aan het trauma van mijn vorige leven koppelde, zei hij dat hij me niet kon behandelen.
Ik was vastbesloten iemand anders te vinden, die dat wel zou kunnen. Van ellende deed ik mijn ogen dicht en bad tot God. Ineens zag ik een bron van licht, maar de lamp in de kamer was naar een heel ander punt gericht. Ik begreep dat iemand, of iets, mij hoorde!
Dit is de enige verklaring van de niet-toevallige reeks gebeurtenissen die daarna plaatsvond. Iemand “bracht mij in contact” met Chaya Levi, een bijzondere vrouw, die na verloop van tijd een goede vriendin van me werd.
Naar wat zij vertelde, had haar kennis van het isotherische zich ooit beperkt tot het lezen van boeken zoals Waren de Goden Kosmonauten? van Erich von Daniken en de Driehoek van Bermuda. Nadat ze zich had aangesloten bij een groepscursus voor spirituele ontwikkeling kreeg zij het vermogen tot verbluffende helderziendheid en communicatie met entiteiten. Voor haar levensonderhoud ging ze nu voor andere mensen met entiteiten communiceren, en langzamerhand begonnen goede entiteiten zich voor haar in te zetten. Enkele daarvan waren tijdens hun leven dokters en psychologen geweest. Sommige entiteiten namen de taak op zich haar persoonlijke gidsen te worden. Ze leerden haar verschillende wetenswaardigheden en ook trainden ze haar mensen te helpen. Zoals later zou blijken, het vermogen om goed te communiceren is niet de enige eigenschap die van de mens vereist wordt opdat entiteiten van hoog niveau hem bij zullen staan. Het medium moet een positieve persoonlijkheid hebben en spiritueel hoog ontwikkeld zijn – “groen” in de taal van de buitenaardse wezens – opdat ze hem komen helpen en met hem samenwerken. Haar gidsen wisselden elkaar af al naar de fasen van haar persoonlijke ontwikkeling. Iedere gids onderrichtte haar op een speciaal gebied. Een entiteit die Chang heette leerde haar de Chinese geneeskunde.
Op een dag bemerkte ze dat er nieuwe, vreemde entiteiten aanwezig waren. Ze leken op mensen maar hadden toch iets van buitenaardse wezens in zich. Eerst schrok ze, maar al gauw begreep ze dat hun doel hetzelfde was als dat van de entiteiten met wie ze al in contact stond – het helpen van mensen. Met haar goedvinden bouwden ze een ziekenhuis naast haar woning. Het medium veranderde in een healer en samen begonnen ze mensen te behandelen op een niveau dat ik niet voor mogelijk had gehouden. De meeste dingen die er plaatsvonden leken helemaal op science fiction. Maar laat ik je niet afschrikken: de wezens waarover ik spreek zijn niet in onze fysieke dimensie te zien. Er zijn maar weinig mensen die ze kunnen waarnemen, alhoewel de meeste entiteiten en buitenaardse wezens zich niet op hetzelfde levensniveau bevinden als wij. Dankzij het feit dat de buitenaardse wezens uit een andere materie bestaan en voor ons onzichtbaar en ontastbaar zijn, kunnen ze zich vrijelijk onder ons bewegen.
De eerste ontmoeting tussen mij en Chaya, dat op 26 april 1994 plaatsvond, staat me nog heel duidelijk voor ogen. Toen ik haar mijn probleem voorlegde, zag ik op de achtergrond een soort bovengalerij, waar een rij van wezens achter een tafel zaten, naar ons keken en een onhoorbaar gesprek met elkaar voerden. Dit was de periode waarin Chaya de woorden van de entiteiten en de buitenaardse wezens op schrift stelde. Aan de rechterkant zal een autoritaire, indrukwekkende verschijning, die een sterk licht uitstraalde, voor zover dat bovenzintuigelijk waar te nemen was. Naast hem zat een kleine vrouw met enorm grote ogen die ik later leerde kennen als “Orna”, de buitenaardse psychologe met de piepstem. De entiteiten bevestigden dat mijn probleem veroorzaakt werd door trauma’s van vorige levens, en dat ze me konden helpen. Nadat ik mijn toestemming had gegeven voor de behandeling, gebeurde er iets dat misschien beschreven kan worden als “een duivelskring”. Enkele van de entiteiten kwamen van de bovengalerij naar beneden en begonnen iets met mijn hoofd uit te voeren. Ik voelde stromingen, ook iets dat op speldeprikken leek en had nog andere gewaarwordingen die moeilijk met woorden te beschrijven zijn. Chaya zat voor me en beschreef me verschillende instrumenten die gedurende de 30 minuten van deze vreemde behandeling gebruikt werden. Ik voelde me suffig. De volgende dag had ik zware hoofdpijn. De invloed van het trauma uit mijn vorige leven was spoorloos verdwenen, want hoe kan anders verklaard worden dat ik gedurende de maanden die op deze vreemde behandeling volgden 30 kilo lichter werd?
Mijn omvang, die hoe langer hoe meer slonk, overtuigde mij meer dan wat ook van de echtheid van de buitenaardse wezens. Ik besloot ze nogmaals op de proef te stellen. Dit keer zocht ik een minder dramatisch medisch probleem uit. De laatste jaren viel het me hoe langer hoe moeilijker met de hand te schrijven, en ik gebruikte daar liever mijn tekstverwerker voor. Steeds wanneer ik een pen vasthield en een paar regels schreef voelde ik me zo akelig dat ik er soms misselijk van werd. Mijn handschrift was ook praktisch onleesbaar geworden. Conventionele dokters vonden de oorzaak van het probleem niet en konden me daarom ook geen oplossing geven. De buitenaardse wezens bij Chaya onderzochten mijn hand en zeiden dat het waarschijnlijk een genetisch probleem was, dat voortkwam uit de zwakte van een klein bloedvat in mijn hersenen. Dit bloedvat was verantwoordelijk voor de toevoer van bloed naar de zenuwen die controle uitoefenen op enkele vingers van mijn rechterhand. Binnen enkele minuten hadden ze het bloedvat genezen. Steeds wanneer ik, sinds deze behandeling, probleemloos schrijf, denk ik eraan wie dit mogelijk heeft gemaakt. Zelfs al zou de conventionele geneeskunde in staat zijn de oorzaak van het probleem op het spoor te komen, dan nog betwijfel ik het of ze een hersenoperatie zouden uitvoeren om een klein bloedvat te behandelen...

Het praktische aspect van de healing begon me erg te interesseren. Diep binnenin me voelde ik dat ik me daarmee bezig wilde houden. De buitenaardse wezens raadden me aan veel aan meditatie te doen en geleide fantasie te beoefenen (dit ontwikkelt de andere zintuigen) en tegelijkertijd een cursus voor spirituele healing te volgen. Bovendien werd ik doorverwezen naar de healer Shlomo Kira, die me op deze manier van mijn andere medische kwalen zou kunnen genezen.
Shlomo Kira vroeg me op een verhoogde behandeltafel te aan liggen in het midden van een kleine kamer. Hij zei in stilte een gebed op en spreidde zijn handen boven mijn lichaam uit zonder me aan te raken. Langzamerhand begon ik stromingen in mijn lichaam te voelen, een soort speldeprikken en een kriebelig gevoel. De plaatsen waar de kwalen zich voordeden voelde ik goed. Ook in deze kamer zag ik een rij entiteiten achter een tafel zitten in een soort bovengalerij en kijken naar wat er beneden gebeurde. Ook onder hen was een verschijning die zoveel licht uitstraalde dat het onmogelijk was ernaar te kijken. Andere entiteiten stonden om me heen en behandelden me op een manier die voor mij niet duidelijk was. Shlomo’s handen maakten vreemde bewegingen. Het duurde even voordat ik doorhad dat iemand anders ze bewoog. Ook de uitdrukkung op Shlomo’s gezicht veranderde zich af en toe op vreemde manier. We spraken vrijuit over alles was zich in de kamer voordeed. Shlomo, materiaalkundig ingenieur van beroep, ging zich bezighouden met healing nadat zijn vrouw door middel van healing van een ziekte genas.
Onder de vele entiteiten die me in die tijd hielpen (eind jaar 1994), slaagde ik erin met twee daarvan een persoonlijk band te scheppen. Eén ervan was een chirurg met de naam John, een entiteit die eruit zag als een magere jongeman van dertig met lang blond haar. Hij deed enkele keren dienst als hoofdchirurg. De entiteit Dr. Meier leerde ik voor het eerst kennen toen hij me thuis opzocht. Het bleek dat de entiteiten niet alleen mensen behandelen bij Shlomo, maar ook de mensen thuis opzoeken om de behandeling te vervolgen. Op een avond voelde ik de aanwezigheid van entiteiten, die me verzochten vroeg naar bed te gaan zodat ze me zouden kunnen helpen. Ik voelde me weer precies zoals tijdens de behandeling bij Shlomo, ook al was ik alleen in mijn slaapkamer. Ik slaagde er niet in verbaal met de entiteit Dr. Meier te communiceren, maar toch ontstond er een telepatisch contact tussen ons door middel van visuele informatie-overbrenging. Nadat hij klaar was met de behandeling, liet hij mij een groot gebouw zien met lange gangen, een hoog plafond en een groen marmeren vloer. Eén van de kamers was van Dr. Meier. Ik begreep het niet helemaal, maar het leek me toe dat hij dokter was geweest in Duitsland. Het gebouw dat hij me liet zien was de plaats waar hij vroeger had gewerkt. Daarna zag ik het beeld van een vrouw van ongeveer veertig jaar met zwart opgebonden haar in een donkergroene fluweelachtig glimmende avondjurk. Het was me niet duidelijk of dit zijn vrouw of zijn dochter was. Maar het was wel duidelijk dat dit een belangrijk persoon voor hem was, zozeer dat hij het nodig vond dat ik haar leerde kennen. Ondanks de lichamelijke sensaties die ik tijdens de behandeling voelde en de telepatische band met Dr. Meier, vond ik het nog steeds moeilijk om aan te nemen dat dit alles echt was. Maar wat me overtuigde was dat ook Shlomo Kira en ook Chaya Levi dezelfde wezens kenden en met hen samenwerkten.
Gedurende één van de interessante behandelingen die bij Shlomo plaatsvond op 14 december 1994, verzocht Shlomo me mijn ogen te sluiten en me te ontspannen. Daarop gingen we samen mediteren en leidde hij me in met geleide fantasie. Met gesloten ogen verbeeldden we ons dat we allerlei dingen deden en telden toen terug van 100 tot 0. Met deze specifieke techniek kom je in een andere bewustzijnstoestand terecht en dan kan je boeiende gebeurtenissen beleven. Plotseling zag ik een klein, teer wezentje voor me met een gerimpeld gezicht. Hij droeg een pak van flexibele stof dat op aluminiumfolie leek. Ik probeerde met hem te spreken, maar het lukte niet. En toen zag ik ineens dat we ons allebei op een andere plaats bevonden. We waren in een enorm grote kamer, die leek op een hangar van jumbovliegtuigen. Midden door die kamer liep een rails en daarop stond een open wagon met zes zitplaatsen, waarin verschijningen zaten die op het gerimpelde wezen leken. Ze hielden stil bij iets dat op een controlepost leek; ook de bedieners ervan leken op dezelfde entiteit. De verschijningen glimlachten beleefd naar me en knikten wat met hun hoofd. Ik voelde me goedgezind jegens deze kleine wezens. Daarna bevond ik me in een grote opslagplaats vol met planken. Op iedere plank lag zo’n wezen. Ik begreep dat ze in een toestand verkeerden die op een winterslaap leek. Slechts enkelen van hen waren wakker, en waren bezig met onderhoud van een reusachtig ruimteschip, of zo leek het. Ik begreep dat de levensverwachting van deze tere wezens bijna oneindig was. Ze kwamen van een ver zonnestelsel en bevinden zich al duizenden jaren in deze toestand. Waarom deze informatie juist aan mij meegedeeld werd, was me niet duidelijk. Ik vertelde aan Shlomo wat ik tijdens de meditatie had gezien, en hij zei me dat hij dat wel wist. Ik zei dat wetenschappers van de aarde miljoenen gespendeerd hadden aan projecten zoals de bouw van antennes om radiotransmissies van buitenaardse intelligenties uit het heelal op te vangen, terwijl die zich al hier bevonden. Shlomo zei me dat de buitenaardse wezens erom lachten en zeiden dat deze wetenschappers niets zouden opvangen. Communicatie door middel van radiogolven is voor hun ouderwetse technologie die ze allang weer vergeten zijn.
Tijdens een andere behandeling, op 4 November 1994, bracht Shlomo me in een toestand van meditatie, en vroeg me toen wat ik in de kamer zag. Ik antwoordde dat ik een buitenaards wezen naast hem zag staan, een magere, lange man met een vreemd gezicht en haar dat op brede plastic strookjes leek, en hij droeg een grote cape van plastic. Ik wilde hem vragen stellen over zijn identiteit en waar hij vandaan kwam. De man wilde mij wel antwoorden, maar ik kon hem niet horen en daarom gaf Shlomo zijn antwoorden aan mij door. Hij zei heel beleefd dat zijn naam Arkadi was en dat hij 800 jaar oud was. Hij was een buitenaards wezen dat al 500 jaar op de aarde leefde, en hier belangrijk wetenschappelijk werk verrichtte in verband met het verlenen van hulp aan onze planeet. Hij behoorde tot een groep buitenaardse wezens die samen één complex wezen vormden, afkomstig van een planeet van een andere melkweg, Archaya genoemd. Daarna wilde hij weten hoe ik tegenover het onderwerp healing stond, en vroeg me of ik het me zou interesseren mensen te helpen en te genezen. Ik antwoorde van wel.
Ik ging naar een cursus van geleide fantasie. De cursus vond plaats in het luxueuse penthouse van Shlomo Kira. We zaten op het dak onder de hemel in een kring, zo’n twaalf leerlingen. We deden onze ogen dicht en raakten in een toestand van diepe relaxatie. Onder leiding van Shlomo veranderde ons bewustzijn in een toestand die leek op dagdromen, op een soort halfslaap waarin je verkeert voordat je wakker wordt. Maar bij meditatie is dit proces geheel onder controle. Eerst geeft de meditatieleider instructies, maar later kun je ook zelf mediteren. Gedurende een mediatie beleef je vreemde dingen. Wanneer het proces voorbij is, vertelt iedereen op zijn beurt wat hij meegemaakt heeft. Als de verhalen van de deelnemers niet zo op elkaar geleken hadden, zou ik gedacht hebben dat alles “uit de duim gezogen” was en op de fantasie van de deelnemers berustte. Maar soms zagen we dezelfde dingen, zoals entiteiten en spirituele gidsen. Soms was er een gevoel van beweging in plaats en tijd. Daarna leerden we dingen te roepen en met elkaar te communiceren. Ik begreep dat rondom de cursusleider en rondom de leeringen zich enkele entiteiten en spirituele leiders bevonden die ons hielpen met alle processen die we doormaakten. Sommige van die entiteiten leken op mensen, maar anderen droegen glimmende, zilverkleurige kleding en hadden een witte doek over hun gezicht, volgens mij om hun niet-menselijke gelaatstrekken te verbergen. Dit waren waarschijnlijk buitenaardse wezens.
Tijdens één van die bijeenkomsten voelde ik dat er iets boven me was, in de hemel. Ik probeerde mijn bovenzintuigelijke oog naar boven te leiden, en toen stond ik versteld: boven ons zweefde een enorm grote ronde constructie van een bruin-oranje kleur. Het zag eruit als de onderkant van een rond ruimteschip, die zo’n vijftig meter boven het gebouw “parkeerde”. Eerst dacht ik dat het verbeelding was, daarom vroeg ik aan de andere cursisten naar boven te kijken en me te vertellen wat ze zagen. Tot mijn grote verbazing zagen zij precies wat ik ook zag. Ik vertelde het aan Shlomo, en die bevestigde dat het ruimteschip zich al enkele maanden boven het gebouw bevond. Hij vertelde dat buitenaardse wezens uit het ruimteschip afdalen en zich aansluiten bij de groep entiteiten die de verschillende activiteiten van de cursus organiseert. Een doorzichtige lift, in de vorm van een ronde buis, verbond het ruimteschip met het dak. Tijdens een latere meditatie slaagde ik erin met de lift naar boven te komen, maar daar ontmoette ik een buitenaards vrouwelijk wezen, dat me vroeg wat ik daar deed. Ik werd beschaamd teruggestuurd.
Toen de juiste tijd aangebroken was, namen de buitenaardse wezens ons gedurende één van de meditaties mee voor een rondleiding in het ruimteschip. Alles leek vaag, alsof we in een droom verkeerden. Toch kon ik de gangen en de kamers onderscheiden waarin allerlei vreemde instrumenten en machines stonden. In één van de kamers bevonden zich kleine, witte wezens. Daartussen zat mijn vader, en hij zag eruit als een volwassene tussen kleuters, die in feite kleine volwassen buitenaardse wezens waren. Hij liet me in het kort kennismaken met de buitenaardse wezens, en daarna nam hij mij naar een andere kamer. Het was een kleine kamer waarin een tafel en drie stoelen stonden. Rondom, op de lijn waar muur en vloer samenkomen, waren lichtgevende strepen aangebracht die de kamer een dramatisch aanzien gaven. Ik nam met mijn vader twee stoelen in beslag en op de derde stoel zat iemand die op een oude, autoritaire Chinese monnik leek. Ze spraken met elkaar, maar ik begreep niet waarover. Op het laatst kwam de man naar me toe en legde zijn handen op mijn hoofd. Ik begreep dat hij me zijn zegen meegaf voor mijn verdere spirituele ontwikkeling. Hij zag eruit als iemand die een belangrijke functie vervulde in het ruimteschip en mijn vader vond het belangrijk dat ik hem leerde kennen.
Enkele maanden later, terwijl ik met mijn zoon in een park wandelde, werd het me ineens duidelijk dat de Chinese geestelijke voor me stond. Deze spookverschijning droeg een toga van een monnik uit het verre oosten, waarop metalen vierkantjes met reliëfwerk genaaid waren. We communiceerden met elkaar, en ik begreep dat hij tijdens zijn leven een Shintopriester was geweest en nu met de buitenaardse wezens samenwerkte. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien.
Tijdens de mediaties met Shlomo Kira gebeurden er vreemde dingen. Ik herinner mij, bijvoorbeeld, dat ik naar een grote, witgeverfde kamer gebracht werd waar in het midden een laag bed stond waarop iets lag dat op een grote peul doperwten leek, of op een groot insect dat op zijn rug lag. Het wezen lag daar ineengedoken en verschrompeld, en ik begreep dat het ziek was. Ik begreep niet wat ik in die witte kamer deed, maar ineens ving ik het bericht op “maak hem beter”. Ik concentreerde al mijn gedachten tot een bundel energie en zond die naar het schepsel, samen met alle liefde die rechtstreeks uit mijn hart kwam. Als met een toverstaf aangeraakt begon het schepsel zich uit te rekken en zijn huid werd glad en glanzend. Hij genas! Ik hoorde het geluid van applaus, de muren werden doorzichtig en het leek also er gordijnen opzij werden geschoven. Verschillende verschijningen stonden naar ons te kijken: ik was voor het examen geslaagd!
Tijdens een andere meditatie werd ik door allerlei grijsgekleurde gangen naar een kleine kamer geleid. Daar lag op een verhoogd bed een ander wezen. Deze keer wist ik al wat ik moest doen. Nadat het wezen genezen was verschenen er twee gestalten die een elliptische opening in een nabije muur begonnen te maken. Twee zware deuren kwamen te voorschijn die zich langzaam bewogen, één naar beneden en één naar boven. Door die deuren heen zag ik een heel grote ronde ruimte, vol licht. Ik begreep dat ze me iets wilden laten zien, en dat de genezing slechts diende als toegangsvergunning. Door de opening heen zag ik dat het licht uit een dikke, mistige wolk kwam die zich in die ruimte bevond. Er werd mij uitgelegd dat de wolk eigenlijk uit miljarden kleine intelligente wezens bestond die met elkaar verbonden waren en zo een opperwezen vormden, een soort opperbrein. Je zou het geheel zou ook als een groep zielen op kunnen vatten, waarbij iedere ziel een eigen persoonlijkheid, herinneringen en levenservaring heeft, die samen de hele groep dienen. Ik vroeg of dit de enige plaats was waar z’n groep huisde, en het antwoord was dat dat niet zo was, dat er meer oude planeten zijn waar zulke groepen van zielen leven. Wat het precies was en waarom ze me dit lieten zien, heb ik niet begrepen. Misschien komt er een dag waarop ik het wel zal begrijpen.
De resultaten van Shlomo’s behandeling werden al spoedig duidelijk: ik voelde me veel beter en het bloedonderzoek overtuigde me ervan dat er niet alleen sprake was van psychologische invloed. Wanneer er met familieleden en vrienden lichamelijk iets niet in orde was, stelde ik ze meteen voor zich door Shlomo te laten behandelen. Bij één van de keren dat dat gebeurde zat ik erbij en keek hoe Shlomo een familielid van me, die aan rugpijn leed, behandelde. Ik zag een zwakke lichstraal die van boven neerdaalde en zijn hoofd binnenging. Uit zijn handen straalde een schijnsel dat op een bleke regenboog leek. Naast hem stond een entiteit met een instrument dat op een elektrische boor leek. De entiteit legde het instrument naast andere instrumenten neer in een kist vol met vreemde lichten, en ik begreep dat die lichten de instrumenten oplaadden en steriel maakten. Naast de kist waren nog een paar kasten. Boven de onderzoektafel was een instrument te zien met veel lampen in verschillende kleuren, wat me deed denken aan het licht van een operatiekamer. Achter mij was een ingewikkeld instrument waar buisjes uit staken. Ik begreep dat dit de computer was en het controlecentrum van de medische instrumenten. De kisten dienden als opbergplaats van deze instrumenten. Ineens begreep ik dat ik me midden in een hypermoderne operatiekamer bevond van de 31e eeuw. De “kamer” was veel groter dan de fysieke kamer, de vorm was rond, en hij stond vol kisten en vreemde gereedschappen die naar behoefte naar de behandeltafel werden gebracht. Toen vroeg Shlomo mij, terwijl hij mijn familielid aan het behandelen was, naast hem te komen staan. Ik deed het, maar voelde me niet op mijn gemak. Hij vroeg me mijn handen boven de zijne te houden zonder ze aan te raken – wat ik deed, maar voelde een soort angst. Plotseling voelde ik een kou die uit zijn handen kwam, zonder dat ik hem aanraakte. Daarna verzocht hij mij mijn hand in de ruimte tussen zijn hand en de rug van de patiente te houden. Daar was de kou veel sterker. In de buurt van het menselijk lichaam voelt men meestal warmte, maar nu kreeg ik het gevoel alsof ik mijn hand in het vriesvak had gestoken. Ik raakte Shlomo’s hand aan en tot mijn verbazing had die een normale temperatuur. Shlomo legde me uit dat er veel soorten energie bestaan. Deze keer hadden de entiteiten een energie gebruikt die het gevoel van kou geeft.
De behandeling was voorbij en Shlomo gaf me huiswerk op. Gedurende 20 minuten per dag moet ik mijn hand op de pijnlijke plaats van de patiente leggen. Ik legde een dikke deken op de tafel van de eethoek in mijn huis en verzocht mijn familielid op de tafel te gaan liggen. Ik bad en legde mijn hand op haar rug. Na enkele seconden voelde ik een grote hitte in mijn hand. De patiente zei dat ze een prettige warmte en vreemde stromingen voelde. Ik begon te transpireren van opwinding. Na enkele minuten haalde ik mijn hand weg om de behandeling te beëindigen, maar de hand begon als het ware vanzelf te bewegen over haar ruggewervels naar boven en weer naar beneden, heen en terug. Ik had volle controle over mijn hand, maar het leek alsof tegelijkertijd een onzichtbaar iemand me verzocht deze specifieke beweging te maken, en ik gaf gehoor aan zijn verzoek. De volgende dag vond ik het toch weer griezelig om dit proces weer door te maken. Ik keek aarzelend naar de tafel in de eethoek - en toen “zag” ik de verschijning van een oudere man, die ik niet kende. Hij stond voor de tafel en met pantomime-achtige bewegingen spoorde hij me aan de behandeling voort te zetten. En dat deed ik.
Niet lang daarna bevond ik me met nog twintig andere deelnemers op een cursus van spirituele healing. Onder de deelnemers waren managers, computerexperts, een vrouwelijke politieofficier en zelfs een conventionele arts, een internist. Gedurende de cursus mediteerden we vaak, waardoor we spirituele gidsen leerden kennen. We leerden theoretisch en praktisch hoe we het energieveld, de meridianen en de chakra’s van het menselijk lichaam gewaar konden worden en behandelen. Het was één grote happening. Behalve de twintig deelnemers en het team van leerkrachten werden we omringd door een groep entiteiten die zoveel mogelijk hun best deden ons te leiden, te onderwijzen en te helpen. Zij bewogen onze handen, hielpen ons onze energie doelbewust te richten en behandelden ons zelfs wanneer dat nodig was.
Ik was me bewust van de persoonlijke gidsen die me gedurende de cursus begeleidden. Één keer voelde ik hen in mijn auto, terwijl ze zich ten koste van mij amuseerden. Het waren er twee, één leek op een vrouw en de ander op een man maar met een geschubde huid als een slang. De man had vreemde armen en lange vingers waarmee hij me in m’n nek kittelde en allebei barstten ze dan in lachen uit. Gedurende de praktische oefeningen van deze healingcursus waren zij mijn gidsen. Terwijl andere deelnemers met moeite hun weg zochten in het doolhof van energieën, gaven de buitenaardse wezens mij op duidelijke manier leiding. De leraren van de cursus lieten hun bewondering blijken en ook hun nieuwsgierigheid. Mijn persoonlijke buitenaardse gidsen hadden een mobiele set instrumenten bij zich en samen voerden we de boeiendste behandelingen uit.
Ik weet het niet zeker, maar het lijkt me dat ik een buitenbeentje was vanwege het feit dat een team van buitenaardse wezens mij toegewezen werd om me te instrueren, terwijl de andere leerlingen waarschijnlijk door entiteiten onderwezen werden.
Eén van de leidsters van de cursus, die het healen al lange tijd beoefende, leed aan een vervelende pijn in haar onderrug. Tijdens één van de praktische oefeningen vroeg ze me of ik haar wou behandelen. Bij het begin van de behandeling vertelde ze me dat ze een felle pijn op de zere plek voelde, en dat daarna de pijn wegtrok tot er nog maar een klein pijnpunt over was. Ik voelde dat ze een uitsteeksel had in één van de wervels dat op haar zenuwen drukte, en vertelde dit aan haar. Daarna had ze het gevoel alsof iemand iets uit haar sneed, en alles was binnen een kwartier voorbij. Twee weken na de behandeling vertelde ze ons allen dat ze zich gedurende drie dagen had gevoeld alsof ze een operatie aan haar rug had ondergaan. Sindsdien was de pijn, waar ze jaren aan had geleden, voorgoed verdwenen.
De teams die me onderwezen wisselden elkaar op gezette tijden af. Mijn training als healer begon eigenlijk lang voor ik deze formele cursus volgde. Op een dag leek het alsof iemand me in mijn oor zoemde. Ik liep gauw naar mijn computer om met het automatische schrijven te beginnen. Een buitenaardse psychologe met grote bruine ogen, Orna genaamd, vertelde mij dat zij, de buitenaardse wezens, gekomen waren om de mensheid te helpen, en dat het de vraag was of ik ook wou helpen. Ik antwoordde van wel. Voordat de healingcursus ten einde was, werd ik weer door de buitenaardse wezens aangesproken. Deze keer verzochten ze me op een stoel op de veranda van mijn huis te gaan zitten en te mediteren. Ik zag een wit scherm voor me. Eerst verschenen daarop letters, die elkaar snel afwisselden, in een taal die ik niet kende. Daarna verschenen er een paar donkerpaarse ballen, die als het ware uit de verte kwamen. De buitenaardse wezens legden me uit dat de zielen van de buitenaardse wezens, die van andere planeten afkomstig zijn, er zo uitzien. Ik begreep dat deze zielen gemeenschappelijk zijn aan mensen en buitenaardse wezens, en dat we in ruimere zin elkaar als familieleden kunnen zien. Daarna lieten ze me op het scherm een afbeelding van een kamer in mijn huis zien, en eromheen hadden ze een enorme koepel gebouwd. Ik begreep dat de buitenaardse wezens mijn toestemming vroegen een permanente constructie rond mijn huis te bouwen. Ik stemde toe.Zo werd er bij mij thuis een afdeling van een buitenaards ziekenhuis geopend.
Wat er nog restte was het vinden van patiënten. Het is niet makkelijk een ziek mens te overreden bij jou een niet-conventionele behandeling te ondergaan. En nog minder om zich onder behandeling te stellen van een beginneling. Ik durfde niets te zeggen over buitenaardse wezens of een ziekenhuis van buitenaardse wezens. Ik bood mijn vrienden en kennissen aan ze gratis een energiegevende healing behandeling te geven. Ik zocht vrijwilligers en inderdaad, vrienden en collega’s stemden erin toe proefkonijn te zijn. Een jonge ingenieur met wie ik samenwerkte durfde een behandeling te ondergaan. Hij lag op bed, ik stond twee meter van hem af, en zo goed en zo kwaad als het ging richtte ik vanuit mijn handen energie naar hem toe. Plotseling keek de jongeman me verbaasd aan, en zei dat hij sterke electrische stromingen door zijn lichaam voelde gaan. Je kunt je wel indenken hoe opgelucht ik me voelde. Ik was bang dat hij niets zou voelen en me zou uitlachen. Na enkele behandelingen voelde hij zich beter, en pas toen durfde ik hem te vertellen dat buitenaardse wezens hem behandeld hadden. Hij luisterde beleefd, maar het leek me toe dat hij er niets van geloofde.
Weer een andere ingenieur liet zich door mij behandelen met het doel te bewijzen dat het allemaal onzin was. Na de eerste behandeling was hij volkomen opgewonden en de volgende dag vertelde hij aan iedereen op het werk over zijn vreemde ervaringen. Tijdens de tweede behandeling voelde hij zulke duidelijk lichamelijke sensaties dat hij ervan schrok en niet meer wilde komen. Het ging waarschijnlijk zijn begrip te boven.
Een derde ingenieur leed al lange tijd aan pijn in zijn voeten. Geen enkele medische behandeling die hij had ondergaan had hem van dit euvel verlost. Na enkele behandelingen bij mij was de pijn verdwenen als sneeuw voor de zon.
Een oudere buurvrouw kwam bij me met een goedaardig gezwel in haar baarmoeder, wat in medische termen myoma heet en nogal vaak voorkomt. Na enkele behandelingen vertelde haar de conventionele gynecoloog dat de myoma op onverklaarbare wijze ineengeschrompeld was tot een grootte die haar gezondheid niet in gevaar bracht. Wegens dit succes stuurde ze haar familieleden, collega’s en vrienden naar mij voor een behandeling.
Tijdens een partijtje ontmoette ik Shlomo Rolel, die zich ook voor healing interesseerde. Het bleek dat hij goed onderlegd was in psychologie, yoga en alternatieve geneeskunde. Ik stelde hem voor mij te begeleiden bij de behandeling van een gezamelijke vriend, en legde hem uit dat de buitenaardse wezens mensen behandelen door het overbrengen van energie door een healer. Ik verzocht hem zijn handen boven het lichaam van de patient te houden zonder hem aan te raken. Langzamerhand begon hij sterke stromingen te voelen en zijn handen begonnen zich als het ware vanzelf te bewegen. De buitenaardse wezens hadden het werk op zich genomen. De behandeling slaagde en Shlomo ging naar huis, nog helemaal vol van deze nieuwe belevenis die hij moest verwerken.
Bij een andere gelegenheid stelde ik hem voor dat ik hem zou behandelen. Shomo ging op de tafel liggen en deed zijn ogen dicht. Vanaf het moment dat de behandeling begon en tot hij over was hield hij niet op met praten. Hij bracht verslag uit over alle lichamelijke sensaties die hij voelde. Ondanks het feit dat zijn ogen gesloten waren, bestond er een coördinatie tussen wat hij voelde en de plaats waar ik mijn handen hield (ook al waren mijn handen minstens 30 cm van zijn lichaam verwijderd). Hij had het over stromingen, prikkelingen, brandende hitte etc. Tegelijkertijd vertelde hij ook over dingen die hij zag, zoals vreemde instrumenten, en af en toe zag hij ook hoofden van buitenaardse wezens die hem naderden en zich weer van hem verwijderden. Eén van de buitenaardse wezens deed hem denken aan een zee-anemoon, omdat zijn gezicht op een soort bloem leek – dat was waarschijnlijk een homoploid (wordt uitgelegd in het hoofdstuk “Buitenaardse Wezens van een Ander Universum”). Verder klaagde hij erover dat de behandeltafel hoger was dan in werkelijkheid, een gevoel dat ook anderen hadden. Na de behandeling, die driekwartier geduurd had, viel het hem niet makkelijk weer naar de werkelijkheid terug te keren. Hij opende zijn ogen, maar zag de kamer als vol met gele stippen. Zijn gezichtsvermogen keerde pas na enkele minuten terug. Ik leidde hem van de behandelkamer naar de veranda zodat hij de zon en de planten kon zien en zijn bewustzijn naar de fysieke dimensie van het hier en nu zou terugkeren.
De “jach op patienten” ging door. Tijdens een ontmoeting met een oude vriend uit mijn studententijd, die ook een computerexpert was, vertelde ik hem over mijn nieuwe hobby. Ik vroeg hem of hij een medisch probleem had en of hij in een behandeling geintresseerd was. Dat was zo. Meteen nadat hij op het behandeltafel was gaan liggen en nog voordat ik naast hem was gaan staan had hij al vreemde sensaties. Plotseling zag hij rondom zijn lichaam een soort blauwige mist. Het bleek dat hij zijn eigen energetische omhulsel beschreef. De behandelde plaatsen zagen er half-doorschijnend uit met een blauwige kleur. Mijn vriend was iemand die sinds zijn kinderjaren een gevoelig persoon was. Hij werd altijd erg angstig nadat hij films had gezien over het paranormale, over geesten. Nu werd ik geconfronteerd met het dilemma hoe ik hem zou vertellen dat zulke “geesten” hem behandelden. De behandeling hielp, en langzamerhand werd zijn gezondheidstoestand beter. Pas toen durfde ik hem te vertellen dat “goede geesten” hem behandelen. Op een dag bracht ik hem in een toestand van meditatie en ik vroeg hem wie hij in de kamer zag. Hij zij dat hij een vaag figuur ziet, die langzamerhand op een oude Chinees ging lijken. Ik verzocht hem de figuur naar zijn naam te vragen. Dat deed hij en kreeg antwoord. Het bleek dat hij een bijzonder hoog ontwikkeld communicatievermogen had. Tijdens zijn volgende bezoeken slaagde hij erin de behandelende entiteiten en buitenaardse wezens te zien, en communiceerde hij benijdenswaardig makkelijk met ze. Door deze belevenissen werd hij langzamerhand van zijn angsten bevrijd. Gedurende zijn bezoeken leerde ik hem ook hoe hij mensen kon behandelen. Tot op de dag van vandaag zien wij elkaar geregeld, en dan communiceren we en behandelen we elkaar.
Dankzij deze en vele andere vrienden die toestemden mijn eerste patiënten te worden, bouwde ik mijn ervaring en zelfvertrouwen op in dit bijzondere gebied. Daarom ben ik hen veel dank verschuldigd. Langzamerhand kreeg ik meer patienten ter behandeling, met hoe langer hoe moeilijker medische problemen. Sindsdien werken ik, de entiteiten en de buitenaardse wezens samen als een team. Ze antwoorden op vragen en helpen me veel dingen te begrijpen. Op mijn verzoek werd ik onderwezen in natuurkunde in wijdere zin over het heelal en over ieder onderwerp dat me interesseert. In de volgende hoofdstukken zal ik proberen een deel van de belevenissen die we samen doorgemaakt hebben samen te vatten.
Lange tijd kon ik me niet van een aanhoudend, sterk gevoel van twijfel losmaken. Ondanks ontelbare bewijzen en vreemde belevingen knaagde het ongeloof aan me. Maar ik dacht toen dat de twijfel ervoor zou zorgen dat ik geestelijk gezond bleef.
Tenslotte moet je wel heel flexibele van geest zijn om te geloven en aan te nemen dat onzichtbare energieën die uit je handen komen mensen kunnen genezen, dat er leven bestaat zonder een fysiek lichaam en dat er buitenaardse wezens bestaan die van een andere dimensie zijn en die we daarom niet met onze ogen kunnen waarnemen of met onze handen kunnen voelen. De hele tijd zocht ik naar concrete bewijzen. Tot op de dag van vandaag heb ik slechts twee soorten bewijzen. Ten eerste, verifiëring van informatie, d.w.z. wanneer informatie door middel van communiceren met entiteiten en buitenaardse wezens verkregen wordt, moet dat geverifiëerd worden met een andere bron. En ten tweede: de goede resultaten van behandelingen. Ik heb ontelbare malen aan de buitenaardse wezens gevraagd me een fysiek bewijs te leveren van hun bestaan, maar altijd werd mijn vraag hoffelijk afgewezen. De uitvlucht die ik kreeg was meestal dat de medische teams in een georganiseerd kader werkten, dat precies definiëerde wat ze wel en niet mochten doen. Ze hadden instructies gekregen medische behandelingen uit te voeren zonder fysieke sporen achter te laten om geen paniek te veroorzaken bij de aardbewoners. Deze reden is wel frustrerend, maar toch heel aannemelijk.
Wie onderzoek doet over in het wild levende dieren weet heel goed dat hij, om die dieren te benaderen, zich goed moet kunnen verbergen en camoufleren. Buitenaardse wezens zijn in het bezit van technologische middelen die ons begrip te boven gaan, en daar horen volmaakte camouflagemiddelen bij. Zij gebruiken die en verbergen zich voor ons.
Op 22 Maart 1996 werd mij het volgende gecommuniceerd door het team van buitenaardse wezens dat met mij samenwerkt.
Buitenaardse wezens: “Het leven is het meest wonderbaarlijke gebeuren in het universum: het is de ontwikkeling van ingewikkelde biologische systemen die zich vermenigvuldigen. Het andere wonderbaarlijke dat zich in het universum heeft ontwikkeld is het bewustzijn. Dat wil zeggen dat een wezen denkt en zich van zichzelf en van zijn omgeving bewust is. Dit zijn de twee wonderen van de schepping. Voor deze zijn wij de hogere scheppingskracht, die wij als God kennen, dank verschuldigd. De wiskundige waarschijnlijkheid dat deze twee gebeurens samen plaats zouden vinden is praktisch nihil en toch is het geschied. Tot onze verbazing hebben deze twee gebeurens niet éénmaal plaats gevonden, maar vele malen, ze vinden nog steeds plaats en zullen waarschijnlijk ook in de toekomst plaatsvinden: de ontwikkeling van nieuwe levensvormen en het ontstaan van een denkend bewustzijn vanuit levensvormen die zich vermenigvuldigen.
Vele intelligente levensvormen, ook heel vreemde, hebben zich ontwikkeld uit een veelheid van materiën. Een deel daarvan is ons onbekend. Onze onderzoekers zijn zonder oponthoud bezig met het ontdekken en het onderzoeken van nieuwe levensvormen die steeds weer gevonden worden in de oneindige uitgestrektheid van het universum. Jullie planeet is één van de plaatsen die we gevonden hebben en die we nu onderzoeken.
Buiten het zuiver wetenschappelijke onderzoek is het onze gewoonte om zich ontwikkelende civilisaties te helpen wanneer we vinden dat ze onze hulp verdienen. Er zijn civilisaties die, naar het schijnt, een negatieve richting hebben ingeslagen en bezig zijn met zelfvernietging. Ze zijn een gevaar voor zichzelf en voor andere civilisaties. Die civilisaties helpen we absoluut niet. Maar civilisaties die zich positief ontwikkelen en de weg van het “Licht” hebben gekozen, helpen wij op velerlei manieren. Ons doel is een civilisatie in haar ontwikkelingsstadium te helpen zo snel mogelijk een staat van stabiliteit te bereiken, die het haar mogelijk maakt langdurig te bestaan zonder gevaar van verwoesting. Dat betekent een versnelde technologische ontwikkeling.
Het proces van hulpverlening vereist eerst een grondige kennis van de civilisatie om te besluiten of we gaan helpen of niet. Daarna moet vastgesteld worden wat de beste manier is om te helpen. Dat is geen individueel besluit. Hij moet genomen worden door bovenplanetaire organisaties, dat zijn organisaties waarin verschillende levensvormen deelnemen van miljoenen, zelfs tientallen miljoenen bewoonde planeten. Man kan zeggen ze het beschaafde gedeelte van het universum vertegenwoordigen met al zijn levensvormen en het zelfbewustzijn van al die vormen. Het is onze wens dat jij je bewust bent van het belang van jouw samenwerking met ons op het niveau van jouw planeet en op het bovenplanetaire niveau. Je neemt deel aan een bijzonder belangrijke missie.
De medische behandeling is slechts een deel van onze motivatie met mensen in contact te komen. Wij zijn van mening dat zonder deze medische behandelingen het contact tussen de mensen en de buitenaardse wezens zeer beperkt zou zijn geweest. Eén van de doeleinden van de behandelingen is de biologische en psychologische natuur van de mens te leren door de patienten te onderzoeken. Op die manier leren wij ook hoe we de behandeling kunnen uitvoeren, en dat doen we iedere keer beter.
Je hebt natuurlijk al gemerkt dat de hier aangekomen buitenaardse wezens variërend van vorm zijn. De teams wisselen elkaar regelmatig af, en daarom kunnen hoe langer hoe meer levensvormen met mensen in aanraking komen. Hoe meer ontmoetingen er plaatsvinden, des te nader we tot elkaar komen en des te meer we tot helpen bereid zullen zijn.
Je zou kunnen zeggen dat de meeste planeten die aan deze campagne meedoen pas in een stadium van eerste verkenning verkeren. Iedere planeet heeft het recht zelf te beslissen of ze mee wil doen aan de missie de Aarde, of een andere zich ontwikkelende planeet in het universum, te helpen. Daarom moet iedere planeet zelf haar indrukken opdoen. De ontmoetingen met de mensen die bij jou behandeld worden maken dat mogelijk, en dat is positief.
We willen graag dat je nog iets weet: we zijn heel tevreden over de activiteiten die bij jou plaatsvinden. De opinie die de verschillende bezoekers daarover geven is bijzonder positief. Dat verhoogt de kans dat hoe langer hoe meer planeten de aarde zullen komen helpen. We willen dat je je bewust bent van het belang van jouw werk.”

4. Vorige Reïncarnaties

Ik sloot mijn ogen en raakte in diepe meditatie. Ik probeerde mij de kamer voor te stellen waarin ik lag. Het plafond dat ik met mijn geestesoog zag was enigszins anders dan dat van de behandelkamer. Hij was hoer en rechthoekig. Vanuit het midden van het plafond liep een zwarte draad naar beneden, en aan de draad hing iets dat ik niet kon thuisbrengen. Ik probeerde met mijn derde oog de rest van de kamer te bekijken. In één hoek zag ik een gedeelte van een ronde bruinhouten ladenkast zoals ik nog nooit had gezien. Dicht bij de ladenkast begonnen de contouren van een stoel zich af te tekenen, die waarschijnlijk naast een tafel stond. De stoel was van glimmend hout, in oude stijl. De roodfluwelen bekleding van de stoel was met goud afgezet en kwam onder een met bloemen en met verschoten goudkleurige versieringen bedrukt tafelkleed uit. Ik keek weer naar boven en deze keer slaagde ik erin de lamp te zien, die eigenlijk uit een ronde zwartmetalen ring bestond waarop witte kaarsen brandden. Een goede vriendin van mij, met wie ik samen op de cursus voor healing was, leidde de meditatie. Natuurlijk was ook een groep entiteiten aanwezig.
Healer: “Wie ben je?”
Ik keek naar mezelf maar kon alleen mijn buik zien die gekleed was in een kanten hemd en daarover een met gouddraad versierd donker kledingstuk. Het was een fluwelen jacket in een grijsachtige kleur.
Healer: “Hou oud ben je?”
Daar kon ik niet op antwoorden. Ik keek naar mijn handen, die breed waren en vol rimpels als van een oude man. Ik wilde m’n gezicht zien, en ik probeerde me voor te stellen dat ik in een spiegel keek, en het lukte. Tot mijn grote verbazing zag ik de afbeelding van een dikke man met grijs haar, waarin krulspelden leken te zitten. De man die ik zag was in de zestig.
Healer: “Wat ben je aan het doen?”
Ik keek weer naar m’n handen en deze keer lagen ze op een bureau waarop een document lag. Het woord “memoires”, herinneringen, kwam in me op. Ik begreep dat ik mijn herinneringen aan het opschrijven was, en ondertussen maakte ik de balans van mijn leven op. Ik was tevreden over mijn prestaties.
Healer: “Ben je getrouwd, en heb je kinderen?”
Als reactie wist ik dat de kinderen het huis verlaten hadden, en toen verscheen er een oudere vrouw, gekleed in een een mooi gewaad van donkergroene zijde. Om haar nek droeg zij een grove ketting van groene smaragden. Haar gezicht kon ik niet zien, ik zag alleen haar gestalte,. Ze liep rond alsof ze zich ergens zorgen over maakte.
Healer: “Hoe heet je en waar woon je?”
De namen Louis en Lyon kwamen in me op.
Healer: “Waarom ben je juist naar die reïncarnatie teruggekeerd?”
Het antwoord kreeg ik van de entiteiten.
Entiteiten: “Dit leven was erg geslaagd en je hebt er een sterke, verstandige persoonlijkheid in ontwikkeld. Jouw verschijning als een persoon uit dit leven kan je helpen een deel van je angsten en gebrek aan zelfvertrouwen te overwinnen.”
Healer: “Wat was je beroep?”
Ik kreeg het antwoord dat ik raadsheer van de keizer was. Het bleek dat ik in de reïncarnatie teruggekeerd was van generaal-strateeg in de periode van Napoleon Bonaparte. Dit was een versterking van de informatie die ik jaren tevoren van Valerio Borgosh had gekregen. Valerio had me gezegd dat ik in één van mijn vorige levens een jongeman was geweest, een familielid van Napoleon, die zich bezighield met het maken van landkaarten om veldtochten te voor te bereiden. Tijdens het werk bracht ik mijn voorstellen en ideeën naar voren, die de keizer goed bevielen. Langzamerhand werd ik bevorderd tot strategisch raadsman, dus degeen die de veldtochten plant. Daarna kreeg ik de rang van generaal, als dank voor mijn toewijding. Ik vervolgde mijn tocht in de tijd en zag mezelf in een grote, luxueuze kamer. In het midden van de kamer stonden houten tafels in de vorm van een nogal groot vierkant. Rondom de tafels zaten notabelen met wit haar en schreeuwden tegen elkaar. Ik was midden in een stormachtige discussie beland. Het hele proces amuseerde me, en ik besloot dat ik het gezicht van Napoleon wilde zien. Er gingen slechts een paar seconden voorbij of ik kon het gezicht onderscheiden van een kleine man die aan de conferentietafel zat tussen de andere mensen. Zijn gezicht was klein en rond als van een kind, maar knap was hij niet. Hij had zwart, steil haar en keek rond met een vreemde, sluwe blik, waarin iets van slechtheid of misschien één of andere geestesziekte in doorschemerde. Waarschijnlijk was dit Napoleon zoals ik hem vele malen in dat leven had gezien.
Entiteiten: “De keizer waardeerde je erg. Hij was gesteld op intelligente mensen en zorgde ervoor dat die in zijn entourage waren. Als Napoleon je waardeerde vanwege je talenten, dan was je echt wat waard.”

Het proces dat hier beschreven is is karakteristiek voor het binnentreden van herinneringen van vorige reïncarnaties. Ik ben op goed geluk één van mijn reïncarnaties binnengegaan en zag in het begin slechts één ding: het plafond en een draad die daaruit naar beneden liep. De andere dingen zag ik door de gerichte vragen van de healer en door mijn eigen nieuwsgierigheid. Maar wat ik wilde zien werd vaak slechts met moeite zichtbaar. Soms werden vage delen van een verschijning enigszins zichtbaar, maar niet helemaal. Het is niet hetzelfde als kijken met je fysieke ogen, maar het lijkt meer alsof er een gegeven serie afbeeldingen bestaat waaruit je juist die beelden zoekt die je kunnen tonen wat je wilt zien. Ik maak dan door middel van mijn innerlijke wil kenbaar wat ik wil zien of begrijpen, en krijg daar antwoord op. Soms is het antwoord indirect. In het begin is het een moeizaam proces, maar wanneer je het begrijpt, wordt het een prettige ervaring die zeker de moeite waard is. Ik was tevreden over mijn prestaties en voelde me goed in de situatie waarin ik was beland.

Healer: “Kom terug naar het hier en nu!”
Zoals zo vaak gebeurt wanneer je probeert uit een diepe meditatie te “ontwaken”, is het moeilijk je ogen te openen. Het duurt een paar minuten vanaf het moment dat ik de innerlijke wil heb terug te willen keren en mijn ogen te openen, en totdat ik dat ook echt kan doen. Het lijkt alsof ik me achter mijn ogen bevind maar niet in staat ben van daaruit naar de buitenwereld terug te keren.

Healer: “Ik zie op de plaats waar je ligt een heel oude man met een lange witte baard.”
Ik begreep dat ze het lichaam zag zoals hij was aan het eind van mijn leven in die reïncarnatie, gekleed in een wit gewaad en liggend op een bed.

Het binnentreden in herinneringen van vorige levens is niet slechts een interessante belevenis voor de nieuwsgierigen onder ons. Het blijkt ook dat kennis van het mechanisme van het reïncarneren ons in staat stelt heel wat, vaak moeilijke, problemen op te lossen, waar de conventionele geneeskunde of psychiatrie geen antwoord op heeft. En wanneer in de conventionele psychotherapie de methode van regressie wordt gebruikt, wordt die helaas gestopt bij de geboorte. Maar er bestaat al zoveel informatie van voor de geboorte, hele levensgeschiedenissen die soms trauma’s en storende gebeurtenissen bevatten die invloed op ons tegenwoordige leven uitoefenen. De entiteiten en buitenaardse wezens reconstrueren, bij de medische behandeling van mensen, hun vorige levens alleen voor zover dat nodig is voor die behandeling. In de meeste gevallen is er sprake van herinneringen die gedefiniëerd zouden kunnen worden als “open herinneringen”, die afgesloten moeten worden. Daarmee wordt bedoeld traumatische herinneringen, of herinneringen aan gebeurtenissen die “open” zijn gebleven of die “doorlekken” en op de één of andere manier de normale gedachtengang van de patiënt verstoren. Het sluiten van zulke open herinneringen gebeurt door erin binnen te treden en er geleidelijk een confrontatie mee aan te gaan. Er bestaan geen vaste regels voor, maar meestal treedt eerst de healer de problematische herinnering binnen, waar de patiënt zich niet van bewust is. Soms kan de patiënt leren hoe hij zelf in zijn relevante vorige reïncarnatie binnen kan treden met behulp van de healer en geleide verbeelding. Soms is actieve hulp nodig van de entiteiten en de buitenaardse wezens om samen met de healer de problematische herinneringen te localiseren.

Zelf heb ik enkele interessante gevallen behandeld die ik nader zal beschrijven. De werkwijze met de entiteiten en de buitenaardse wezens is interessant en altijd weer verrassend. Ik weet nooit van te voren wat er tijdens de behandeling gaat gebeuren, en wel om een eenvoudige reden: niet ik leid de behandeling, maar de dokters doen het. Ik ben slechts een werktuig, een instrument. Zij bewegen mijn handen, ze leiden mij op telepathische manier bij de vragen die ik de patiënt moet stellen en de antwoorden die ik moet geven. Ik ben de bemiddelaar en de vertolker tussen het onzichtbare doktersteam en de patiënt. Op mijn verzoek geven de buitenaardse wezens mij telepathisch verklaringen tijdens de behandeling of ook erna, zodat ik er meer van begrijp.

Van aristocratie tot eenvoudig volk

Een jonge vrouw die aan een zeer ernstige ziekte leed kwam bij me voor een behandeling. De conventinele dokters hadden de strijd al opgegeven en verwachtten dat de ziekte erger zou worden en de patiënte er tenslotte aan zou bezwijken. De patiënt e was in een erg slecht humeur. Ze vertelde dat ze steeds weer de gedachte had aan zelfdoding, waarvan ze de oorsprong niet begreep. Ze was in de war en kon niet meer functioneren. Allereerst verzekerde ik mij ervan dat ze in psychiatrische behandeling was. Ze klaagde erover dat de geneesmiddelen die de psychiater haar gegeven had niet hielpen en bij haar ellendige lichamelijke bijverschijnselen veroorzaakten. Na één van de behandelingen ging ik op een stoel zitten om uit te rusten. Plotseling zag ik het beeld voor me van een Japanse vrouw in traditionele kleding. De vrouw wandelde in een goed onderhouden Japanse tuin en bekeek mij nieuwsgierig. Haar naam was Hiyoshi en ze was de dochter van een belangrijk heerser en met een rijk man getrouwd. Ik zag hoe ze haar bedienden sloeg en haar kwaadheid uitte op hun kinderen die in de tuin rondliepen. Ik begreep dat ze zelf geen kinderen kon krijgen, en dat dat haar zo slecht geluimd maakte.
Ik vertelde mijn patiënte wat ik had opgevangen. Het bleek dat de beschrijving van de karaktertrekken van de vrouw heel goed bij haar pasten. Ze zei dat ook zij niet van kinderen hield. De patiënte deed actief mee aan het proces en was er enthousiast over. Het werd duidelijk dat de jonge vrouw in één van haar vorige levens tot de hoge aristocratie behoord had, en in haar huidige leven in een gewone burgerfamilie geboren werd. Deze “achteruitgang” in status stoorde haar in haar onderbewuste en veroorzaakte het gevoel van ontevredenheid met haar leven en de wil tot zelfdoding. Op een gegeven moment sprak ik niet meer met de vrouw en begon ik rechtstreeks te communiceren met dat deel van haar persoonlijkheid dat tot haar vorige leven behoorde – de Japanse vrouw. Ik probeerde de Japanse vrouw ervan te overtuigen dat haar levensperiode voorbij was, en dat ze nu een jonge, mooie vrouw was die nog een heel leven voor zich had. Een week verliep en de jonge vrouw herinnerde zich niets meer van het gesprek dat tussen ons had plaatsgevonden. De herinnering aan de Japanse vrouw was volkomen uitgewist. Geleidelijk aan voelde ze zich beter, haar wil tot leven keerde terug en ze kon weer een normaal leven leiden.

Zoon van Sirius

Er kwam een jongeman bij me, die vanaf zijn geboorte een zwakke gezondheid had en ook gevoelsarm was. Ik begon hem te behandelen. Op een gegeven moment hoorde ik de tonen van ethnische muziek die over een open veld kwamen aanwaaien. Ik zag in mijn gedachten een berglandschap. Op een heuveltop zat met gekruiste benen een lange, magere monnik met donkere huid. Hij droeg een gewaad van grove paars gekleurde stof dat op een laken leek. Naast hem rinkelden bellen en metalen instrumenten die met de wind hun geluid voortbrachten. Een eenvoudige tent van dezelfde soort stof zag ik aan de linkerkant van mijn gezichtsveld. Daarna zag ik een religieuze optocht – een massa van mensen, allemaal met donkere huid, blootsvoets en in rode kleding. De met reliëf beslagen aan draden hangende metalen instrumenten waren ook hier te zien. Ik zag ook allerlei gekleurde kralen.
Het werd me duidelijk dat de jongeman in een vorige reïncarnatie geleerd had zich voor zijn gevoelens af te sluiten; hij was toen een monnik in Burma en leerde zijn lichamelijke en emotionele behoeften weg te cijferen. Zijn emotionele-astrale lichaam was volledig verkrampt door ongebruik.
Het probleem van zijn ziekelijkheid had een nog interessantere oorzaak. De buitenaardse wezens die me met de behandeling hielpen legden me uit dat de man afkomstig was van de planeet Sirius en van daaruit de aarde een bezoek kwam brengen. De lichaamsbouw van de bewoners van Sirius is niet geschikt voor symbiose met het fysieke lichaam op aarde. Daarom kreeg hij in zijn vroege jeugd al problemen met zijn gezondheid. De buitenaardse wezens voegden daaraan toe dat de jongeman 22 lichamen had en van nature een avontuurlijk type was. Op zijn thuisplaneet had hij een vrouw en drie kinderen achtergelaten toen hij het avontuur tegemoet ging. Zijn ruimteschip verongeluke in de buurt van de aarde en hij reïncarneerde als mens om het leven hier mee te maken. Een bericht dat hij gevonden was werd naar de thuisplaneet gestuurd, waar hij als vermist te regeristreerd was. Daarna werd er speciaal een van Sirius afkomstige dokter naar mij gestuurd om de jongeman te behandelen.
Ongeveer een jaar na dit voorval leerde ik een van Sirius afkomstige man kennen met de naam X3. Hij was naar de aarde gekomen in de functie van hoofd van het medische team van Chaya Levi. Het bleek dat het zenuwstelsel van X3 enigszins anders was dan dat van ons. Daarom was het deel waar zijn gevoelens huisden praktisch afwezig. Eind mei 1997 vertelde ik aan X3 over mijn patiënt die in een vorig leven een bewoner van Sirius was, en ik stelde hem daar een vraag over.

Adrian: “Is het volgens u mogelijk dat zijn gevoelsarmoede veroorzaakt werd door zijn vorige leven?”
X3: “In het geval van buitenaardse wezens die hun volgende incarnaties als aardmensen leidden, is er soms onvoldoende coördinatie tussen de verschillende etherische lichamen en het fysieke lichaam. Om tot zo’n coördinatie te komen moeten er speciale handelingen uitgevoerd worden. De lichamen moeten van elkaar gescheiden worden, de vereiste veranderingen moeten aangebracht worden en dan moeten ze weer samengevoegd worden. Niet ik en niet de buitenaardse Maya die zowel dokter als psychologe is, kunnen dat doen. Waarschijnlijk zal iemand speciaal voor dit doel uitgenodigd moeten worden.”
Maya: “Gewoonlijk krijgt een buitenaards wezen, dat een nieuw leven als mens gaat leiden, alle menselijke eigenschappen, maar in zijn onderbewuste bevinden zich nog steeds herinneringen van zijn verleden als een buitenaards wezen. Het kan zijn dat de jongeman die je behandeld hebt traumatische herinneringen aan zijn buitenaardse verleden heeft, herinneringen die ook in zijn karaktereigenschappen tot uiting komen. De gevoelsarmoede is waarschijnlijk te wijten aan zijn verleden als bewoner van Sirius. Zijn laatste leven, vòòr zijn tegenwoordige leven, heeft hij doorgebracht als een monnik in Burma omdat dat bij hem paste vanwege de gevoelsarmoede van de Siriusbewoners. Bij een onderzoek naar zijn vorige reïncarnaties kwam eerst zijn verleden als monnik te voorschijn, en pas daarna zijn verleden als Siriusbewoner.”
X3: “Je conclusie over de gevoelsarmoede is juist.”

Vreemde Gedachten

Een jongeman van zo’n 30 jaar klaagde over wat lichamelijke kwalen en ook over geestelijke onrust zonder dat hij daar een reden voor had. Tijdens het onderzoek bleek de man lichamelijk volkomen gezond te zijn. Terwijl ik hem onderzocht verscheen er in mijn bewustzijn, zonder dat ik daar moeite voor deed, een collage van onduidelijke afbeeldingen. Ik concentreerde me op de afbeeldingen en zag toen dat het, naar de kleding te oordelen, episodes van verschillende historische periodes waren. Omdat ik de beelden spontaan had opgevangen begreep ik dat er sprake was van herinneringen uit vorige levens die uit zichzelf te voorschijn waren gekomen, en waarschijnlijk met de geestelijke onrust van de patiënt te maken hadden. De beelden kwamen extra sterk door in de buurt van zijn hoofd. Toen ik dit aan de patiënt meedeelde was hij verbijsterd. Hij vertelde dat hij in grote angst leefde vanwege vreemde gedachten die er “zomaar” in hem opkwamen. Hij kon bijvoorbeeld plotseling denken dat hij mensen geld schuldig was, terwijl dat in werkelijkheid niet zo was. Hij had met niemand over dit probleem gesproken, uit angst dat men zou denken dat hij niet bij zijn volle verstand was. Hij wist van reïncarnatie, maar nooit was de gedachte bij hem opgekomen dat daar zijn probleem lag. Ik legde hem uit dat om onbekende redenen een doorbraak was ontstaan in de barrière tussen zijn onderbewustezijn, waar herinneringen van vorige reïncarnaties zijn opgeslagen, en zijn bewustzijn, zodat hij geteisterd werd door vreemde herinneringen. In zo’n geval wordt deze doorbraak gesloten, of wordt de persoon duidelijk gemaakt wat er met hem gebeurt, zodat hij kan leren met die herinneringen om te gaan. De jongeman had de nodige kennis en stond er ook voor open, en daarom besloot ik de laatstgenoemde weg te bewandelen. Ik vroeg hem te gaan liggen, zich te ontspannen en zich in te beelden dat hij als enige toeschouwer in een bioscoop zat. Hij moest zich dan voorstellen dat de film begon, en mij vertellen wat hij op het scherm zag. Eerst zei hij dat hij niets zag, en was enkele minuten stil. Toen hij weer begon te spreken vertelde hij me dat hij allerlei beelden zag die samengevoegd waren tot een soort collage van episodes. Omdat hij nu begreep waar zijn probleem lag, voelde hij grote opluchting. Langzamerhand verdwenen de “vreemde gedachten”.
Tijdens één van de behandelingen ving ik details van zijn laatste reïncarnatie op. De opgevangen beelden beschreven een arme, hardwerkende Russische boer, die zich voor mensen verborgen hield en een eenzaam leven leidde aan de rand van een bos, ver van de stad. De patiënt vertelde vol opwinding dat hij een grote gelijkenis zag tussen de karaktertrekken van de boer en die van hemzelf. De kennis van zijn laatste reïncarnatie hielp hem zichzelf beter te begrijpen.

Trauma’s uit een ver verleden

Een patiënte die bij me kwam met een lichamelijke kwaal vertelde dat ze ook vaak last had van slechte buien. Meer zei ze daar niet over. De buitenaardse wezens onderzochten haar en gaven me daarna, op mijn verzoek, de volgende informatie:

Buitenaardse wezens: “In het beginstadium houden we een schoonmaakbeurt in de ‘snelweg van informatie’. Dat wil zeggen dat de patiënt een algemene behandeling ondergaat die gedefinieerd wordt als een schoonmaakbeurt van informatie in de hersenen. Hierbij worden ‘openstaande’ vorige herinneringen afgesloten. Met het begrip ‘openstaande herinneringen’ wordt bedoeld onopgeloste traumatische herinneringen, die de persoon van de huidige reïncarnatie blijven lastigvallen. Verder zijn er ook nog flarden van herinneringen die niet op de juist manier ingeordend zijn en daarom de hersenen onnodig belasten. Wij voeren deze schoonmaakbeurt uit als standaardprocedure. Kleine zaken ruimen we zelf op zonder dat de patiënt zich daarvan bewust is. Ieder mens heeft ongeordende en niet-gecatalogiseerde herinneringen, die de hersenen bij hun normale functie storen. De hersenen kunnen vergeleken worden met een openbare bibliotheek. De meeste herinneringen zijn geordend als een rij boeken, maar enkele boeken zijn op de grond gevallen en belemmeren de functionaliteit van de bibliotheek. Het inordenen van herinneringen op de juiste plaats, dus de dingen op een rijtje zetten, helpt meestal de geestelijke belasting te verlichten en maakt het mogelijk helderder te denken.”

Tijdens het tweede bezoek van deze patiënte kwamer er beelden naar boven van een jonge vrouw die een klein kind bij de hand hield. Beide waren in lompen gekleed en vluchtten voor iets dat hun doodsangst inboezemde. De vrouw wordt ineens tegen haar wil van haar kind gescheiden en wordt een donkere ruimte binnengeduwd. Ik hoor een paar maal de echo van het geluid waarmee de zware ijzeren deur in het slot valt . Ik vertelde dit aan de patiënte, maar die slaagde er niet in deze herinnering thuis te brengen. Ik zocht contact met de opgesloten vrouw en probeerde met haar te communiceren. Deze persoon uit een vorige reïncarnatie bevond zich in een voortdurend heden van isolatie en leed. Ik probeerde haar uit te leggen dat de achtervolging die ze had doorgemaakt geheel voorbij was, en dat ze nu een nieuw leven leidt. Door communicatie probeerde ik haar te kalmeren, haar uit te leggen wat er aan de hand was en haar uit haar moeilijke situatie te halen. Bij het derde bezoek liet ik de patiënte door geleide fantasie in een toestand van meditatie komen, en nu slaagde ze erin in contact te komen met de herinneringen van die reïncarnatie. Deze moest ze nu verwerken door er veranderingen ten goede in aan te brengen volgens de instructies die ze kreeg. Ze slaagde erin om te ontsnappen aan deze lange, nog steeds voortdurende toestand van opsluiting en de vrijheid terug te vinden. De patiënte kreeg huiswerk mee, zulke meditaties thuis zelf uit te voeren.

Buitenaardse wezens: “Op het moment dat contact gelegd werd tussen het bewustzijn en de oorzaak van het probleem, probeerde de patiënte te begrijpen wat er met haar gaande was en het probleem op te lossen. De procedure gebeurt deels bewust en deels automatisch in het onderbewuste. Op het laatst zullen de traumatische herinneringen van vorige levens haar niet meer lastig vallen. Haar geval is niet moeilijk en daarom kun je haar zonder onze hulp behandelen. Als er zich toch een moeilijkheid voordoet, kunnen we je altijd bijstaan met onze hulpmiddelen, die een rechstreekse toegang tot die herinneringen mogelijk maken.”

Enkele maanden later sprak ik toevallig weer met mijn patiënte. Haar gemoedstoestand was enorm verbeterd. Zoals ook bij anderen het geval was, kon ook zij zich niet alle details herinneren van de behandeling die ze had ondergaan. De herinneringen uit vorige reïncarnaties waren op orde gebracht en waren een afgesloten episode geworden.

Gewond in de oorlog

Een jonge vrouw leed lange tijd aan pijn waar geen verklaring voor te vinden was aan de rechterkant van haar lichaam. Ondanks ontelbare onderzoekingen slaagden de dokters er niet in de reden voor haar pijn te vinden. Tijdens haar onderzoek bij mij zag ik ineens een visioen van een gat met zwartverbrande randen met een middellijn van 5 cm aan de rechterkant van haar lichaam. Ik verzocht het team van buitenaardsen me daarvoor een verklaring te geven.

Buitenaardse wezens: “De verwonding is door alle lichamen heengedrongen behalve het fysieke lichaam. Zoiets hebben we nog nooit gezien. Het lijkt alsof ze getroffen werd door een bijzonder geavanceerd wapen, waarin elementen verwerkt zijn die alle soorten materie vernietigen. Gelukkig werd geen vitaal orgaan geraakt, maar werd alleen een vleeswond veroorzaakt. De vrouw slaagde erin het te overleven en op de aarde te reïncarneren. We staan er versteld van dat er geen verwonding is aangericht in haar fysieke lichaam, en dat ze alleen aanvallen van pijn heeft overgehouden. We moeten zien te vinden wie het innerlijke wezen is dat gewond geraakt is.”

Ploteseling ving ik op hoe het wezen eruit zag. Het leek op een mens, maar had ook iets van een hagedis door zijn groene kleur. Het had korte armen met drie vingers en een dikke, vlezige staart. In plaats van ogen had het wezen een voorhoofd dat bestond uit een een ontvanger met veel uitsteeksels.

Buitenaardse wezens: “Ze is gekomen van een planeet die uit gas is opgebouwd, daar dringt het licht niet doorheen en kan dus niet ter orientatie dienen. De uitsteeksels op het voorhoofd kunnen golflengtes opvangen die verschillen van die van het zichtbare licht.”

Ik beschreef de patiënte wat ik zag. Ik verzocht haar in meditatie te treden en tijdens die meditatie te denken aan wat ik haar beschreven had. Ze had daar een sterke reactie op, wat mij bevestigde dat ik iets authentieks opgevangen had.

Buitenaardse wezens: “De reactie van de patiënte zegt ons dat we bij de kern van het probleem terecht zijn gekomen. Ze heeft zeventien verschillende lichamen. We hebben de wond schoongemaakt en gedesinfecteerd. Ze moet nog een keer behandeld worden. Intussen moeten wij ons huiswerk doen en leren hoe we het lichaam van dit specifieke wezen moeten behandelen.”

Tijdens de tweede behandeling “vulden ze het gat op” met een materie die het lichaam kan opnemen en voor zijn opbouw gebruiken kan.
Tijdens beide behandelingen voelde de jonge vrouw sterke, duidelijke lichamelijke sensaties. Ze kwam niet voor verdere behandelingen. Haar grote enthousiasme veranderde in een verdringing.

Buitenaardse wezens: “De jonge vrouw nam deel aan een oorlog tussen de planeten. Haar geheugen bevat daarom waarschijnlijk enkele herinneringen die niet al te prettig zijn.”

Vluchtelingen van een verre planeet

Toen ik een jongen behandelde die aan scoliose leed begon ik beelden op te vangen van glazuurachtige oppervlakten van een grijzige en donkerblauwe kleur. De beelden gaven het gevoel van onderaardse gangen, en een gevoel van grote angst, die voortkwam uit een constellatie van vier lichten aan de hemel, waarschijnlijk van een vijandige partij. Daarna zag ik het beeld van een soort ruimteschip en beelden van binnenin, waaronder ook een dikke metalen buis. Misschien was dit de machinekamer. Ik vroeg het buitenaardse team om uitleg.

Buitenaardse wezens: “Er is hier sprake van vluchtelingen van een verre planet, die van hun thuisplaneet moesten vluchten vanwege de één of andere bedreiging van buitenaf, misschien vreemde indringers. De groep omvat zo’n 680 entiteiten.”

Ik ving een onduidelijk beeld op van een entiteit die op een mens leek. In het duidelijke deel zag ik een hoed met daarop witte strepen. Ik kreeg de indruk dat er sprake was van de één of andere secte. De entiteit was waarschijnlijk de leider van de groep.

Buitenaardse wezens: “Ze hebben zo’n 400,000 jaar geleden de aarde bereikt en leefden in tunnels met behulp van technologieën die ze meegenomen hadden, totdat de civilisatie der mensen zich ontwikkelde tot een graad die het toestond reïncarnaties als mens te ondergaan. De jongen heeft zo’n 20 levens meegemaakt op de aarde. Het contact met leden van de groep is verloren gegaan.”

De buitenaardse wezens hebben de jongen van zijn scoliose afgeholpen. Maar het is niet duidelijk waarom ze besloten de geschiedenis van zijn reïncarnaties bekend te maken.

Contact met een verre herinnering van een ontwikkelde persoonlijkheid

Een man van ongeveer veertig jaar klaagde over geestelijk en lichamelijk gebrek aan energie.

Buitenaardse wezens: “Lichamelijk gezien kunnen wij een toestand van onderfunctionering vaststellen, met gebrek aan energie en aan motivatie. De oorzaak is een gebrek aan evenwicht van enkele processen in de stofwisseling van het lichaam.” Ze beloofden de man te behandelen en beter te maken.

Om de redenen van zijn geestelijke toestand te begrijpen probeerden de buitenaardse wezens de patiënt door geleide fantasie in een staat van meditatie te brengen, maar de patiënt slaagde daar niet in en viel in slaap. In dat stadium brachten de buitenaardse wezens mij in een toestand van communicatie met het onderbewuste van de patiënt. In het begin hield ik een telepathisch gesprek met wat eruit zag als het gewone bewustzijn van de patiënt. De antwoorden die hij gaf kwamen overeen met de informatie die hij in een gewoon gesprek al gegeven had, met enkele toevoegingen. Tegelijkertijd met het verbale, telepathische gesprek kreeg ik onduidelijke beelden door.
Ik vreg nu aan het onderbewuste van de patiënt of hij ergens bang voor is. Plotseling ving ik een stroom van beelden op uit een onbekende omgeving: een vreemd, donker leefmilieu met een zeer geavanceerde technologie. Van deze beelden kon ik opmaken dat de patiënt in een stadium verkeerde van gevechten en achtervolgingen. Hij was bang voor een bepaald wapen dat zich in het lichaam kon boren als een vleesmolen. Hij had waarschijnlijk zijn thuisplaneet moeten ontvluchten en naar de aarde immigreren. Ik verzocht zijn afbeelding te zien op aarde en kreeg toen het beeld van een prehistorisch wezen met een hoofd als dat van een vis. Het was waarschijnlijk op de aarde beland in een zeer vroeg tijdperk in de ontwikkeling van de menselijke civilisatie. Ik vroeg beelden te zien van zijn reïncarnaties en ik kreeg informatie en ook een beeld van een hoedenverkoper in een oosters land. Ik vroeg de buitenaardse wezens om een verklaring.

Buitenaardse wezens: “Zijn vorige reïncarnaties op aarde waren niet van veel betekenis in verhouding tot zijn oorspronkelijke persoonlijkheid, waarmee hij van een andere planeet gekomen was. Er is hier in feite sprake van een achteruitgang van de persoonlijkheid, die ooit sterk en ontwikkeld was.”

De behandeling was over en de patiënt werd wakker. Ik vertelde hem wat ik van hem vernomen had, en ook van de buitenaardse wezens.

Buitenaardse wezens: “We betreuren het z’n achteruitgang van de persoonlijkheid waar te nemen. Een deel van zijn herinneringen bevatten een zeer ontwikkelde persoonlijkheid die zich in een slaaptoestand bevindt. We stellen voor de patiënt geleidelijk aan met zijn herinneringen uit vorige levens in verbinding te stellen, om zijn tegenwoordige persoonlijkheid te versterken. Het heeft ons veel tijd gekost informatie te verkrijgen over het oorspronkelijke wezen. Het was een ras van reuzen die nogal lomp van lichaam waren maar goedhartig, en geestelijk zeer ontwikkeld. Er bestaan slechts weinig overblijfselen van die reuzen, en we wisten niet tot welk ras hij eigenlijk behoorde. Vandaag de dag worden zij geacht een bijzonder ras te zijn. De planeet waar zij vandaan kwamen kende een hoge beschaving. De zon was duister, wat gedefiniëerd werd als de “zwarte zon”. Ze leefden op de planeet maar ook onder de aardkorst van die planeet. De planeet was rijk aan water en vocht. Die civilisatie werd bijna geheel verwoest door oorlogen. Individuen die het overleefden zijn verspreid over allerlei andere planeten. Het is mogelijk dat ze op een goede dag weer samen zullen komen. De persoonlijkheid van de patiënt is erg goed.”

Bij een verdere behandeling brachten de buitenaardse wezens de patiënt weer in een toestand van slaap.

Buitenaardse wezens: “In slaaptoestand zenden de hersenen alpha golven uit. In die toestand is het bewustzijn van de mens ingeslapen en stoort niet, zo dat je makkelijker kunt communiceren met zijn onderbewuste. We hebben je in verbinding gezet met de patiënt. Je krijgt voornamelijk beelden te zien, omdat je een speciale gave hebt visuele informatie op te vangen.”
Adrian: “Hoe krijg ik antwoorden op mijn vragen?”
Buitenaardse wezens: “Dat gaat door middel van een osmotisch proces, d.w.z. het uitwisselen van informatie in twee richtingen met de patiënt, zowel door de healer als door ons. Het is mogelijk op die manier een gesprek met de ziel of met het onderbewuste te voeren.”

Bij één van de volgende behandelingen begon ik zoals gewoonlijk met een gebed zonder woorden, en ik hief mijn handen op om met de behandeling te beginnen.

Buitenaardse wezens: “Je moet precies doen wat we van je gaan vragen. Stel je in verbinding met de hersenen van de patiënt.”

Plotseling zag ik in het midden van de fysieke hersenen een groene bal zo groot als een mandarijn, aan de bovenkant platgedrukt. Het onderste deel zag eruit alsof hij verbonden was aan een dikke buis die naar de keel voerde en van daaruit verder niet meer te zien was. Ik drong met mijn geestesoog in die bal en zag een speciale structuur van door witte lichtgevende strepen gescheiden vakjes. Ik pakte een bundel van die wittige lichtvezels op en trok die naar buiten. Het leek alsof de vezels daarbinnen geen functie vervulden. Toen zag ik dat de buitenaardse wezens de lichtvezels met de fysieke hersenen verbonden. Ze lieten de bundel vezels door de beide hersenhelften lopen en hechtten ze aan beide kanten van het hersenvlies vast. Bij de scheiding tussen beide hersenhelften leek het me dat de rechterhelft vaster aangehecht was, maar misschien zag ik niet alles even precies.

Adrian: “Wat doen jullie?”
Buitenaardse wezens: “We hebben zijn buitenaardse hersenen (de groene hersenen) met zijn fysieke en zijn toekomstige hersenen (die de herinneringen van de reïncarnaties opslaan) verbonden. We hebben ze met elkaar gecombineerd. We hopen dat in het komende anderhalf jaar zijn zelfvertrouwen geleidelijk toeneemt en zijn gemoedsgesteldheid verbetert, zoals hij dat wenst.”
Adrian: “En wat is mijn rol hierbij geweest?”
Buitenaardse wezens: “Jij hebt het ons mogelijk gemaakt het kruispunt van zenuwen, dat niet gebruikt werden, uit de groene hersenen te halen door middel van de energie die uit je handen straalde. Zonder jouw hulp hadden we meer ingewikkelde en langdurige procedures moeten toepassen.”

Bij een volgende behandeling werd een poging ondernomen de patiënt in een toestand van meditatie te brengen zodat contact zou ontstaan met zijn diepere herinneringen.
De patiënt viel in slaap en ik begon indrukken op te vangen van een wezen dat in de cockpit van een ruimteschip zat dat aangevallen of op andere manier bedreigd werd. Daarna voelde ik de sensatie van lopen door de gangen van het ruimteschip. Het wezen droeg kleding dat net zo’n geluid maakte als kettingen die over de grond slepen. Ik voelde duidelijk dat het lopen hem zwaar viel. Het wezen bleef voor een ronde, roodgeverfde opening staan. In het volgende stadium zag ik hem een trap afgaan en daarna voelde ik dat hij zich in een nieuwe, niet ontwikkelde omgeving bevond.

Buitenaardse wezens: “Er is iets dat het contact bemoeilijkt met het buitenaardse deel van de hersenen van de patiënt. De reden daarvoor is de diepe depressie waaraan hij leed in zijn verleden als buitenaards wezen, waardoor een isolering heeft plaatsgevonden.”

De buitenaardse wezens gingen een gesprek aan met de buitenaardse hersenen van de patiënt, die zich in een toestand van tijdsachterstand bevond: dit hersendeel had niet bijgehouden wat er gedurende duizenden jaren gebeurd was. Nu stelden de buitenaardse wezens dat deel overal van op de hoogte.

Het beperkte ik

In de persoonlijkheidsstructuur van ieder mens is een plaats die je verhouding tot je eigen “ik” bepaalt, en een plaats die je verhouding tot je medemens bepaalt, d.w.z. familieleden, vrienden, enz. De verhouding van het “ik” tot de anderen verschilt van mens tot mens. Gewoonlijk hoort er een optimale verdeling te zijn tussen die twee delen. Wanneer die verdeling niet optimaal is, ontstaan er soms interessante verschijnselen. Een voorbeeld van een bewuste verdringing van het “ik” ten bate van anderen gebeurt bij pas gerecruteerde soldaten, die allereerst getraind worden om als het ware tot één militante groep samen te smelten en hun eigen identiteit in te perken. Leden van extreme sectes of religieuze groeperingen beperken ook in hoge mate het aandeel van hun “ik” ten bate van de ideologie en de leer van de groep. Mensen die geregeld en op overdreven wijze dagelijkse tv series zien, identificeren zich meer met die “anderen” van de televisie dan met hun eigen “ik” en beperken zo hun eigen identiteit.
Er zijn mensen die de neiging hebben hun eigen ik te beperken en op de anderen in hun leven te vertrouwen, uit vrees hun eigen leven te leiden. Soms is de oorzaak van die angst gebeurtenissen uit de vroege jeugd of trauma’s uit andere reïncarnaties.

Een jonge vrouw klaagde over een onverklaarbare vermoeidheid waar ze bij vlagen last van had.
Buitenaardse wezens: “Deze vrouw laat de energieën van anderen te veel tot haar doordringen, terwijl haar eigen energie erg laag staat. Deze toestand is erg vermoeiend, en met haar eigen verminderde energie is het niet genoeg om de gezondheid van haar fysieke lichaam in stand te houden. Ze is bang om haar eigen leven te leiden en steunt op de levens van anderen. De band tussen haar fysieke lichaam en haar geest is niet sterk genoeg. Bovendien bevindt zich haar zelfbewustzijn van haar fysieke lichaam ook onder het normale niveau.”

De jonge vrouw vertelde dat ze, naar haar mening, enkele keren in het verleden de dood had meegemaakt. Toen we haar vroegen daar meer bijzonderheden over te vertellen zei ze dat op één van die keren, toen ze op het strand was, ze plotseling iets vreemds voelde. Ineens leek haar alles wat ze om zich heen zag, met inbegrip van andere mensen, vreemd en angstwekkend.

Buitenaardse wezens: “Waarschijnlijk was er sprake van een uittreden van haar geest uit haar lichaam terwijl ze in waaktoestand verkeerde. Dit gebeurt meestal ’s nachts, wanneer het bewustzijn slaapt. Zo’n voorval tijdens de waaktoestand is zeldzaam. Zo’n belevenis kan heel traumatisch zijn voor iemand die niet begrijpt wat er met hem gebeurt.”

De patiënte werd in een toestand van meditatie gebracht en ik begon beelden van haar verleden te zien. Ik kreeg een beeld door van een paar grote ronde stenen van baksteenrode kleur die op een hoop lagen in een platte rieten mand in de hoek van een hut. Naast de hoop stenen lag een oude vrouw op een rieten mat. De vrouw groef met angst in de aarde. Het bleek dat de stenen eigenlijk aardapels waren. Deze informatie werd aan de patiënte verteld, en die vertelde dat ze bang was voor slangen die uit de aarde komen wanneer zij met haar handen in de grond graaft. Ze herinnerde zich dat ze vaak over slangen droomt. Ze herinnerde zich ook dat ze instinctief versteende toen ze eens een slang zag.
Het bleek dat het een oude, eenzame vrouw was, die alleen in een bouwvallig hutje woonde. Om in leven te blijven stal ze aardappels van de velden van boeren. Ze groef met haar handen in de grond om bij de aardappels te komen. Ze leefde van wat ze aan eetbaars kon vinden, steeds bang om betrapt te worden of dat ze door een slang gebeten zou worden. Ze leidde een heel zwaar leven, geisoleerd als een dier. De persoonlijkheid die van deze reïncarnatie overbleef was erg klein, vol angst voor het leven in de dubbele betekenis van het woord. De patiënte herinnerde zich ook dromen waarin ze alleen in een kelder woonde en leefde van het eten dat mensen door het raam naar binnen gooiden.
Ondanks het feit dat de patiënte ook herinneringen uit andere reïncarnaties had met grote betekenisvolle dieptegang, was haar tegenwoordige persoonlijkheid voornamelijk verbonden aan dat van de oude vrouw. Daaruit was haar angst voor het leven ontstaan. Om deze reden beperkte zij haar “ik” en leefde het leven van anderen.

Buitenaardse wezens: “Wij richten de behandeling op het versterken van de band met herinneringen uit andere reïncarnaties waarin zij een vol leven leidde. Die reïncarnaties zullen haar huidige persoonlijkheid verrijken en haar nieuw leven inblazen. Het feit dat de patiënte haar tegenwoordige situatie begrijpt en ook de redenen daarvoor uit haar vorige levens, zullen samen met het vrijgeven van positieve herinneringen een geleidelijke maar betekenisvolle verandering in haar leven teweeg brengen en het “ik” in haar persoonlijkheid versterken.”

In één van de volgende behandelingen werd aan de patiënte uitgelegd welke problemen en trauma’s in haar tegenwoordige leven in haar onderbewuste een band hebben doen ontstaan met specifieke reïncarnaties uit het verleden.

Buitenaardse wezens: “Wanneer mensen geconfronteerd worden met moeilijke problemen in hun leven, dan steunen ze meestal op hun archief van ervaringen uit eerdere levensperiodes. Ze proberen dan die herinneringen te bereiken die relevant zijn voor hun problemen. We zien steeds weer hoe iemands tegenwoordige persoonlijkheid gebaseerd is op verbindingen met belevenissen uit vorige levens. In dit geval werd een specifieke traumatische herinnering dominant en oefende teveel invloed uit op de tegenwoordige persoonlijkheid.”

In staat van depressie

Een man van in de veertig klaagde over steeds terugkerende depressies vergezeld van een sterk gevoel van een onvervuld leven. Hij kwam samen met zijn vrouw, die naast hem zat en meeluisterde.
Gedurende de behandeling werd hij in een staat van meditatiegebracht. Hij werd verzocht zijn ogen te sluiten en zich de kamer voor te stellen waarin de behandeling plaatsvond. Na enkele seconden van gespannen stilte vertelde hij op resolute toon:

Patiënt: “Ik bevind me in een kamer! Ik ben in een zwarte kamer, zonder ramen en zonder deuren. Het plafond kan geopend worden, en ik zie een strook licht van bovenaf.”
Adrian: “Ga met die lichtstrook naar boven.”
Patiënt: “Ik bevind me nu op een plaats midden in de natuur, naast een meer. Ik voel me goed.”
Adrian: “Ga het water in.”
Patiënt: “Ik ben in de diepte geweest en heb daar een kist met een schat gevonden, maar natuurlijk kan ik er niets van meenemen want ik heb geen handen. Ik ben liever in het ondiepe tot één meter, want in dieper water is het meer kouder. Misschien ben ik een wezen dat op een vis lijkt.”
Adrian: “Ga op de oever uitrusten. Beeld je in dat er een ruimteschip landt, jij stapt binnen en het ruimteschip neemt je mee waarheen je maar wilt.”
Patiënt: “Ik zie een ruimteschip en ga naar binnen. Ik voel een heel snlle beweging. Ik zie dat de aardbol hoe langer hoe kleiner wordt en snel aan het verdwijnen is. Ik zie een omgeving met glazen gebouwen en wezens die op mensen lijken, ze hebben een rozekleurig hoofd en zijn in het wit gekleed.”
Adrian: “Hoe heet de planeet, en waar bevindt hij zich?”
Patiënt: “Silicia, hij behoort tot een andere melkweg. Er is iets vreemds met de zwaartekracht op die planeet, want de wezens daar kunnen zonder hulpmiddelen rondzweven. Bovendien zit er een soort energie in de lucht, dat een alternatief is voor voedsel, ik voel geen behoefte te eten. Ik voel geen honger.”
Adrian: “Probeer contact te maken met die wezens.”
Patiënt: “Ze spreken niet zoals wij, maar communiceren telepathisch en ze begrijpen me niet. Ik bevind me achter een glazen muur. Ik voel me niet prettig op deze planeet want ik word niet begrepen, en ik wil liever weer naar de aarde terug.”

Er verstreken een paar minuten van stilte en plotseling begon hij op een andere toon te spreken.

Patiënt: “Ik word achtervolgd door mensen met baarden; ik verberg me in een gat en leg een zak over me heen zodat ze me niet kunnen zien.”
Adrian: “Waarom word je achtervolgd?”
Patiënt: “Ik ben verder in mijn ontwikkeling dan de anderen, en ik schrijf boeken over hoe mensen zich moeten gedragen. De andere mensen zijn barbaren en daarom achtervolgen ze me.”
Adrian: “Wat is de datum, en hoe heet je?”
Patiënt: “Het is rond 1520 en ik heet Stefan. Ik woon afgezonderd van de massa en blijf boeken schrijven tot het eind van m’n leven. Ik ben een oude, vermoeide en zieke man.”

De patiënt zweeg. Na enkele seconden stilte begon hij weer te spreken, nu op fluistertoon.

Patiënt: “Ik ben een soldaat en ze hebben me naar het front gestuurd om te vechten en dat wilde ik niet. Daarom hebben ze me hard geslagen, m’n hele lichaam doet pijn.”
Adrian: “Welk jaar is het, en in welk land ben je?”
Patiënt: “Het is in de tijd van de eerste wereldoorlog en ik hoor dat er Duits gesproken wordt, daarom denk ik dat ik een Duitse soldaat ben.”

De patiënt begon te zuchten.

Patiënt: “Ik moet 10 jaar in het leger dienen en dat wil ik niet. Ik ben ziek, ik wil niet eten en word hoe langer hoe zwakker. Ik voel me niet goed op de aardbol. Het is voor mij niet de moeite waard hier te zijn.”
Adrian: “Uiteindelijk ben je hierheen gekomen voor je tegenwoordige reïncarnatie.”

De man begon te stikgeluiden te maken, haalde enkele malen diep adem en raakte uit zijn meditatie. Tot onze grote verbazing herinnerde hij zich niets van wat hij had meegemaakt. Het scheen hem toe dat er maar 5 minuten verstreken waren vanaf het moment dat hij ging mediteren, en niet een uur, zoals het in werkelijkheid was. Hij was helemaal in de war en opgewonden. Zijn vrouw was verbijsterd. Hij stond van de onderzoektafel op en ging op een stoel zitten. Langzamerhand begon hij in het kort te reconstrueren wat hij tijdens zijn meditatie had gemaakt.
Een week later kreeg ik bericht dat zijn toestand verbeterd was. Het bleek dat de eenmalige behandeling die hij had doorgemaakt een grote verandering ten goede teweeg had gebracht in zijn houding tegenover het leven.

Nachtmerries

Een knappe jonge vrouw klaagde over nachtmerries die haar uit de slaap hielden. Naar haar mening werden die nachtmerries veroorzaakt door trauma’s in haar jeugd, want ze stamden uit die tijd. Korte tijd daarvoor had ze een cursus van persoonlijke ontwikkeling gevolgd, waar ze geleerd had hoe ze tot het reservoir van herinneringen uit vorige reïncarnaties kon doordringen. Ze paste de daar geleerde methode toe met het doel de reden van haar nachtmerries te vinden. Die methode is gebaseerd op een steeds terugkerende meditatie (gedurende 21 dagen) door geleide fantasie, waarbij je aan een gang denkt en een binnenkamer waardoot je op het laatst de binnenste kamer van je herinneringen kunt betreden. De vrouw bereikte de kamer van de herinneringen maar was bang die alleen te openen. Om die reden kwam ze bij me. Ze werd in een toestand van meditatie gebracht, met de opdracht de gang in te gaan en daarna de binnenste kamer te betreden. Toen vroeg ik haar haar nachmerries te beschrijven.
Het bleek dat de angstdromen veroorzaakt werden door gebeurtenissen tijdens een astrale tocht gedurende haar slaap, die door haar bewustzijn als iets angstwekkends opgevat werd en een negatieve connotatie kreeg. Hetzelfde motief kwam gedurende haar leven vele malen terug. Het was duidelijk dat dit niet de oorzaak was van de slaapstoornis. Ik vroeg de vrouw een zijdeur te zoeken naar de bergruimte van “de vuile was”, waarachter de oorzaak van haar nachmerries zich zou verbergen. Ik was nog niet uitgesproken of ze zei al dat ze een zijdeur zag en dat vanonder die deur door bloed stroomde. Daarna stelde ik haar enkele vragen, waarop zij zichzelf beschreef als een vrouw van 45 jaar in het dorp Orlando in Engeland in het jaar 1842. Ze bracht zichzelf om met een mes om een eind aan haar lijden te maken. Ze was weduwe van haar man die schoenmaker was en leefde van een laag inkomen in armoede en veel leed. Deze verschijning uit een vorige reïncarnatie herinnerde zich dat ze zich met een mes had gestoken, maar herinnerde zich niet dat ze dood was. Ze bleef lijden.
In dit stadium vroeg ik aan de patiënte de vrouw uit te leggen dat haar leven vol leed al ten einde was, en dat ze nu als een jonge vrouw een nieuw leven leidt. Op dat moment gaven de buitenaardse wezens instructies de behandeling te beëindigen. Ze gaven aan dat van nu af aan de patiënte het werk zelf zou voltooien. De patiënte zat nog met gesloten ogen in meditatie verzonken en bracht verslag uit van sterke energieën in de buurt van haar hoofd. Ik deed m’n ogen ook dicht, kwam in een toestand van meditatie en probeerde met mijn geestesoog de beschrijvingen van de patiënte te zien om zoveel mogelijk haar bij te zijn bij haar verhaal. De richtlijnen die ik haar had gegeven tijdens de behandeling waren me op telepathische manier doorgegeven door het buitenaardse team. Ik hoor de instructies niet, maar begrijp wat ik moet doen of zeggen. Volgens hen krijg ik de instructies door in mijn onderbewuste en ga dienovereenkomstig te werk.

Emotionele problemen

Een man van in de vijftig klaagde over brandend maagzuur en emotionele problemen (was vaak kwaad, had gedachten over geweldpleging, was uit op wraak, etc. ). Ondanks zijn uitgebreide kennis over mystiek en spiritualisme is zijn derde oog niet geopend en kan hij niet communiceren. De poging hem in een toestand van meditatie te brengen lukte niet. Verdere pogingen hem in verbinding te brengen met zijn innerlijk eindigden al snel in een gesprek over heel andere dingen. Men kreeg duidelijk de indruk dat hij van iets wegvluchtte dat zich binnen in hem bevond. Ik verzocht hem weer te gaan mediteren, en plotseling ving ik enkele schokkende beelden van een bloedbad op: een folterkamer, een wagen met broodmagere lijken waarvan de ledematen eruit bungelden, nog een kamer vol met menselijke lichaamsdelen, een lijk van een magere naakte man liggend op de grond. Een andere man, mager, naakt en gefolterd, is aan een paal gebonden en smeekt om zijn leven.
Ik was erg in tweestrijd of ik dit vertellen moest, maar uiteindelijk deed ik het. Ik vertelde ik de man wat ik gezien had, en hij zei dat ook hij een stroom bloed had gezien – een bloedend hoofd. Daarbij zei hij ook dat wanneer er op de televisie gruwelijke beelden worden uitgezonden, hij er niet naar kan kijken en wendt zijn ogen af terwijl anderen blijven kijken. Ik vroeg wanneer hij geboren was, en het bleek dat hij een jaar na het eind van de tweede wereldoorlog geboren was. De entiteiten legden uit dat gedurende de holocaust er veel doden in zeer slechte toestand bij ze aankwamen en dat het moeilijk was om zovelen tegelijk bij te staan. Het kan zijn dat het werk toen niet naar behoren verricht werd. In dit specifieke geval kwam de patiënt bij me in slechte geestelijke staat, hij was hysterisch en niet voor reden vatbaar. De praktische behandeling was zijn herinneringen af te zegelen en hem terug te sturen voor verdere reïncarnatie. De buitenaardse wezens zeiden dat mediums, die vroeger met hem over vorige levens gesproken hadden, deze reïncarnatie niet hadden genoemd vanwege de gruwelijkheid. Maar zij, de buitenaardsen, veroorloofden zich dat wel in het kader van een gecontroleerde behandeling onder de juiste begeleiding. De patiënt zei dat hij inderdaad van enkele reïncarnaties wist die hij doorgemaakt had, maar dat niemand hem iets over deze gruwelijke reïncarnatie had gezegd.

Eerste verificatie

De volgende dag kreeg ik bezoek van een vriend die ook aan channeling doet, en ik vroeg hem een verificatie te krijgen van het doktersteam. De vriend raakte in meditatie en communiceerde voor mij met het doktersteam. Hij bevestigde de informatie die ik gekregen had en voegde eraan toe dat er inderdaad sprake was van een moeilijk geval. De patiënt was een rijke exclusieve kleermaker geweest, die naar het concentratiekamp Maidanek was gedeporteerd. In dit kamp werden medische experimenten op mensen verricht. Er werden ledematen geamputeerd en de tijd die nodig was voor de wond om met behulp van verschillende zalfjes te genezen werd opgemeten. De gevangenen werden beschouwd als nog minder dan laboratoriumdieren. De patiënt bereikte het hiernamaals in zeer slechte toestand. Als hij daar gebleven was om te genezen van zijn trauma’s, dan zou dat vele jaren gekost hebben. Daarom werd in het hiernamaals besloten hem terug te zenden zodat hij een normaal leven kon leiden om in enige mate evenwicht te scheppen tegover de wreedheden die hij had doorgemaakt. Dit werd de man op voorzichtige manier verteld. De bedoeling was de gruwelijkheden, die zijn onderbewuste teisterden, in confrontatie te brengen met zijn bewustzijn, want op die manier zouden de herinneringen hem niet meer lastig vallen.

Tweede verificatie

Vanwege de ernst van het geval vroeg ik om nog een verificatie van Chaya Levi, die met hetzelfde doktersteam in contact trad. Ze vertelde dat er inderdaad niet voldoende tijd was geweest om de ziel in het hiernamaals te behandelen, en zonden hem weer terug als een pakje naar beneden. De patiënt had folteringen ondergaan, zijn lichaam was een wrak geworden. Al zijn botten waren gebroken. Ook zijn etherische lichaam had daar erg onder geleden. Maar de etherische lichamen werden niet met de ziel verbonden, en die werd heel alleen naar de aarde teruggestuurd. Er waren toen veel entiteiten die rechtstreeks teruggestuurd werden terwijl de buitenaardse wezens de etherische lichamen zouden behandelen. Dit was een moeilijk en gecompliceerd geval, hoofdzakelijk op geestelijk gebied. Hij leed aan angsten over alles wat met de holocaustperiode te maken had. Hij was ooit violist geweest. Het was nodig in zijn onderbewuste binnen te treden en aan zijn problemen te werken. Hij was in Bergen-Belsen, of in Auschwitz of in beide kampen geweest, de mensen werden immers van het ene kamp naar het andere gevoerd. Hij was ook lid van de ondergrondse en werd opgepakt. Een vreselijk verhaal. Het maagsyndroom – een zenuwaandoening door geestelijk lijden veroorzaakt – is de buitenaardse wezens welbekend bij mensen uit die periode. En de patiënt verkoos juist in die moeilijke tijd te leven.

Vereffening van de tegenstrijdigheden

De patiënt was violist, en in het kamp was hij kleermaker. Wat de namen van de concentratiekampen betreft kan het zijn dat hij naar verschillende kampen gedeporteerd was en verschillende dingen beleefde. Er was sprake van een periode die enkele jaren duurde.
De buitenaardse wezens vroegen toestemming om zijn herinneringen te behandelen, en indien nodig enkele delen daarvan uit te wissen. Die toestemming kregen ze. De buitenaardse wezens sloten hem aan op hun computer om zijn herinneringen te inspecteren en een behandelingsprogramma voor te bereiden. De patiënt en de healer werden niet op de hoogte gebracht van de details van de herinneringen. De buitenaardse wezens zeiden dat in zo’n geval het geen zin had het bewustzijn van de patiënt in een psychotherapeutische procedure te verwikkelen, maar rechtstreeks af te rekenen met de herinneringen. De buitenaardse wezens zeiden dat hun computer het bijna begaf wegens de zware lading van herinneringen en dat de man erg veel had meegemaakt. Tegen het einde van de behandeling begonnen ze gedeelten ervan uit te wissen. De buitenaardse wezens legden uit dat de computer zonder moeite hele gedeelten van reeks herinneringen kon oproepen waarvan de informatie defect was. Wat hun betreft was defecte informatie informatie die een mens opnam terwijl hij zich in een abnormale geestestoestand bevond. Elke informatie die een mens ziet, hoort en denkt, wordt bewerkt en opgenomen. Wanneer een mens in normale toestand verkeert, dan wordt de informatie in een logische volgorde opgenomen. Wanneer de mens een sterke emotie ondergaat of onevenwichtig (abnormaal) is, mist de opgenomen informatie de logische volgorde. Zulke informatie wordt, als hij gaat lekken, een bron van problemen, te vergelijken met een aardbeving van het hele systeem. Deze informatie heeft geen enkel nut, en daarom wissen de buitenaardse wezens, met goedvinden van de patiënt, zulke gedeelten uit hun herinneringen.

Patiënt: “Kan ik meer details te weten komen? Zoals het land waarin het gebeurde?”
Buitenaardse wezens (door mij): “Nee! We willen niet dat je in aanraking komt met deze herinneringen totdat de behandeling voorbij is. Wat we je tot nu toe verteld hebben was om je in het algemeen te laten zien met wat voor probleem je te maken hebt, en om jouw toestemming voor de behandeling te krijgen. Het geven van meer details zal je alleen maar storen. Het kan zijn dat we je later wel meer informatie zullen geven, maar dat hangt af van je vooruitgang met de behandeling.”
Patiënt: “Heb ik karmatisch contact met mijn familieleden?”
Buitenaardse wezens: “We willen de computer niet storen die toch al bezig is met het vinden van correlaties. Je hebt de familie waarin je geboren werd niet gekozen zoals gebruikelijk is, vanwege je geestesgesteldheid. Dat werd voor je gedaan. Maar in het algemeen is het zo dat iemand de tijd en de familie uitkiest waarin hij geboren gaat worden. En dan kiest hij, om allerlei redenen, liever familieleden en bekenden uit vorige reïncarnaties. Wij hebben het meeste werk gedaan. De delen die we uitgewist hebben veroorzaakten wangedachten. Nu je deze delen niet meer hebt, moeten je bewustzijn en je persoonlijkheid geleidelijk wennen aan een andere gedachtengang. Dat neemt tijd in beslag.”

Vergetelheid vóór 12-jarige leeftijd

Een knappe jonge vrouw van in de twintig klaagde erover dat ze zich niets herinnert van dingen die voor haar 12e jaar gebeurden. Ik legde haar uit dat zo’n toestand kan ontstaan door een geestelijke barrière of hersenletsel. Ik vroeg haar of ze zich iets kon herinneren dat op 12-jarige leeftijd gebeurd was, een ziekte, een val, hoofdletsel of een geestelijk trauma. Ze kon zich echter niet herinneren dat er een speciaal voorval had plaatsgevonden.
Tijdens haar tweede bezoek bracht ik haar in diepe meditatie en legde haar uit dat haar onderbewuste zo de gewenste informatie zou kunnen geven om het raadsel op te lossen. Ook ik deed mijn ogen dicht en bracht mezelf in een toestand van meditatie. Ik begon met de procedure van psychotherapie door communicatie, waarbij de buitenaardse wezens mij op telepathische wijze gedachten en woorden ingeven. Gedurende de meditatie herinnerde de jonge vrouw zich plotseling dat haar ouders haar eens mee naar zee namen toen ze twaalf jaar oud was, dat ze toen alleen het water in ging en naar de diepte werd meegtrokken. Omdat ze niet goed kon zwemmen, begon ze te verdrinken. Ze probeerde op haar rug te drijven, hopend dat ze zich zo zou kunnen redden, maar ondanks al haar pogingen slaagde ze daar niet it. Tenslotte werd ze gered door een ouder persoon, die haar naar het ondiepe bracht.
Ik verzocht haar terug te keren naar de tijd dat ze in verdrinkingsgevaar verkeerde, en haar gedachten van die minuten te reconstrueren.
Ze herinnerde zich dat ze dacht dat het niet erg zou zijn om dood te gaan want in het hiernamaals zou ze haar geliefde grootmoeder weer zien, en ze bedacht ook dat ze geen spijt had van haar leven tot dat moment.
Ik had van de buitenaardse wezens geleerd dat op momenten van crises van dit soort het bewustzijn oplossingen zoekt. Dan openen zich de barrières tussen de fysieke hersenen en de toekomstige hersenen en wordt het bewustzijn blootgesteld aan veel informatie, waaronder herinneringen van vorige reïncarnaties en het weten dat er een ziel bestaat en een hiernamaals. Ik vertelde dit aan de patiënte. Naar haar zeggen merkte ze dat haar denken zich op dat moeilijke moment enorm verbreedde, wat kenmerkend is voor de toekomstige hersenen, want die bevatten de gedachten van een veelheid van levensperiodes. De dood van een meisje van twaalf jaar wordt gezien als een voorbijgaande gebeurtenis waar een continuïteit op volgt, en niet een treurig einde.
Het meisje van twaalf liep weer het strand op en vertelde aan niemand wat er met haar gebeurd was. Ze verdrong deze gebeurtenis. De buitenaardse wezens legden uit dat na zo’n beleving, waarbij het bewustzijn is blootgesteld aan innerlijke herinneringen, er een belangrijke verandering plaatsvindt in de persoonlijkheid. In het geval van het meisje zou zoiets kunnen leiden tot een snelle geestelijke groei tot volwassenheid. Ik vroeg de vrouw of ze zich anders voelde dan andere meisjes van haar leeftijd wat persoonlijkheid betreft. Ze zei dat ze inderdaad anders was, dat ze volwassener was. Ze dacht als een volwassen mens, en niet als een kind. Volgens de buitenaardse wezens heeft dit snelle volwassen worden er waarschijnlijk toe geleid dat ze haar vroege jeugd met geringschatting bekeek. Maar de buitenaardse wezens verzochten haar weer in meditatie te treden en aan die moeilijke ogenblikken te denken. Ze herinnerde zich dat ze dacht dat haar eerste twaalf levensjaren saai waren geweest. De buitenaardse wezens zeiden weer dat dit te maken had met denken vanuit de volwassen, toekomstige hersenen, en ze legde kennelijk teveel nadruk op die gedachte tijdens de traumatische gebeurtenis. Dit was waarschijnlijk de barrière die haar weerhield zich dingen van voor haar 12e levensjaar te herinneren. De buitenaardse wezens zeiden nog dat ze haar hersenen hadden onderzocht en dat er geen fysiologisch letsel te bekennen viel. De vrouw bevestigde dat ze niet echt aan het verdrinken was, en geen water had ingeslikt. Er was dus geen schade toegebracht aan de hersenen door gebrek aan zuurstof. De buitenaardse wezens raadden de jonge vrouw aan te denken aan wat haar gezegd was, en met haar ouders en met haar vrienden over haar verdrinking te spreken. Ze vertelden haar ook dat al haar herinneringen intact waren, ze hoefde alleen maar te beginnen haar herinneringen naar boven te halen en geleidelijk aan de ontbrekende stukjes van de puzzel in te vullen. Volgens hun was haar probleem niet ernstig. Ze zou daar naar alle waarschijnlijkheid overheen komen. Gedurende de behandeling zag ik de buitenaardse wezens haar hoofd behandelen, en zij bevestigde dat ze vreemde sensaties in haar hoofd voelde en hitte aan de linkerkant van haar gezicht. De buitenaardse wezens vertelden dat een conventionele behandeling voor dit probleem lang had kunnen duren. De methodes van de buitenaardse wezens kunnen de procedure verkorten omdat zij rechtstreeks toegang hebben tot de hersenen en de herinneringen kunnen scannen met hun computer en andere instrumenten. Gedurende de behandeling verzochten ze de patiënte aan de momenten van verdrinking te denken, zodat ze de scanner naar de juiste plaats konden richten zonder tijd te verspillen aan zoeken.

	Paperback Version $19.95 US $26.00 Canada OH residents add sales tax ISBN: 9657269008	eBook Version $12.00 US OH residents add sales tax 7,356kb pdf file, 422 pages ISBN: 9657269016
	USA: Powels \| Target.direct \| Buy \| BooksAmillion \| WallMart \|TextbookX \|BookCenter \| AllDirect \| BiggerBooks \| BookStreet \| Blackwell \| Harvard.com SuperBookDeals \| LafayetBookStore \| PageOne \| A1books \| Alibris \| TotalCampus \| simplest-shop \| YahooShoping UK: amazon.co.uk \| blackwells.co.uk \| TESCO \| TheBookPla@e \| Canada: amazon.ca\| Germany: amazon.de \| France: amazon.fr \|Japan: amazon.co.jp
Distributors: INGRAM \| Baker&Taylor \| New Leaf \| BookMasters, inc. Registration: USA: Bowker Books in Print UK: Nielse Book Data , Whitaker "I could not put the book down", Editor, NEXUS magazine Price Compare

ALIENS MEDISCHE TEAMS WERKEN SAMEN MET MENS

Oorspronkelijk verslag door Adrian Dvir

Ontwaken van een geïncorporeerd buitenaards wezen

Hagai:

To order call us toll free: 1-800-247-6553

		Tel: (972-3) 9649440 Mob: (972-52)2654138 Fax: (972-3) 9505256
English ▼ Hebrew ▼ Romania ▼ Russia ▼ Dutch ▼ Portuguese ▼ Polish